Adwent (łac. adventus – przyjście) – w kościołach chrześcijańskich okres poprzedzający Święto Bożego Narodzenia, przypominający oczekiwanie na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa.
Na adwent składają się cztery niedziele adwentowe. W okresie adwentu kapłan zakłada do Mszy świętej ornat w kolorze fioletowym, symbolizującym czas pokuty i przygotowania się do jednego z najważniejszych świąt katolickich, czas pojednania z Bogiem i ludźmi. Adwent to także czas, w którym katolicy mają uświadomić sobie, że oczekują na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa. Tradycją w Kościele są odprawiane w tym okresie o świcie Msze Święte, zwane roratami. Są to msze ku czci Najświętszej Maryi Panny na pamiątkę zwiastowania przez archanioła Gabriela, iż zostanie Matką Syna Bożego. Przed Mszą św. roratnią śpiewane są Godzinki o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny.

Akatyst (z gr. "nie siedzieć") - rodzaj hymnu liturgicznego, typowego dla chrześcijańskich kościołów wschodu, zwłaszcza posługujących się językiem greckim, przede wszystkim dla Cerkwi prawosławnej. Zasadniczym tematem Akatystu jest udział Matki Boskiej w ziemskim życiu Chrystusa i w Jego kościele. Przeplatają się w nim teksty odnoszące się do Matki Boskiej i Jezusa. Pierwsza połowa Akatystu dotyczy narodzenia Chrystusa oraz zdarzeń z nim związanych i je poprzedzających. Druga połowa ma za przedmiot nadprzyrodzone skutki przyjścia Zbawiciela na ziemię. Akatyst składa się z 24 strof, które w greckim oryginale zaczynają się od kolejnych liter greckiego alfabetu. Strofy te to na przemian kondakiony (krótkie) i ikosy (dłuższe). Każdy kondakion kończy się refrenem "Alleluja", a ikos - inkantacją "Witaj, Oblubienico dziewicza". Jak każdy akatyst, ten również jest śpiewany i słuchany na stojąco.

W wigilię uroczystości Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny 7 grudnia po wieczornej Mszy świętej przed obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej nasz chór parafialny pod kierunkiem p. organistki Teresy Adamczyk wykonał Akatyst ku czci Bogurodzicy. To piękne i emocjonalne przeżycie stało się udziałem znacznej grupy wiernych, która pozostała na wspólną modlitwę. Niezwykłość atmosfery podkreślał mrok panujący w świątyni rozświetlany świeczkami wotywnymi i jaśniejący blaskiem obraz Matki Boskiej.

Impresja filmowa  >> Akatyst <<

W ostatnią sobotę listopada dzieci z naszej scholi parafialnej, które przychodzą na próby i śpiewać na Mszy św. o 12:30 w każdą niedzielę, spotkały się tym razem całkiem rozrywkowo i na wesoło by w sali parafialnej by oddać się zabawom andrzejkowym. Było więc dużo muzyki, tańców i zabaw. Nie zabrakło słodkiego poczęstunku przygotowanego przez niektóre mamy. Imprezę przygotowała p. Teresa Adamczyk we współpracy z rodzicami i pod opieką duchową ks. Michała.

Ostatnia niedziela roku liturgicznego - uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata - w naszej parafii główny odpust tytułu kościoła i parafii. W tym roku przez cały dzień głosił Słowo Boże gość specjalny ks. infułat Jan Sołowianiuk - wieloletni wykładowca liturgiki i łaciny WSD w Łomży. W obszernej homilii zestawił królowanie Chrystusa z panowaniem władców ziemskich i wyjaśnił dobitnie, na czym polega królowanie Chrystusa i jak jest rola i zadanie każdego wierzącego w realizacji Bożego Królestwa na ziemi. Suma odpustowa zgromadziła licznych parafian. Po Mszy świętej wobec wystawionego Najświętszego Sakramentu odmówiliśmy litanię do Serca Pana Jezusa i odśpiewaliśmy uroczyste Ciebie Boga wychwalamy. Wspólnie wszyscy razem dziękowaliśmy Bogu w Trójcy Jedynemu za otrzymane łaski, przepraszaliśmy za zaniedbania i uchybienia a także prosiliśmy o dalszą królewską opiekę nad naszą parafią. Ze względu na niesprzyjające warunki pogodowe nie było w tym roku uroczystej procesji wokół kościoła.

W wigilię uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata odbyło się w Zuzeli, w Sanktuarium bł. Kardynała Stefana Wyszyńskiego, nocne czuwanie modlitewne wspólnot Dzieła Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa z całej Diecezji Łomżyńskiej. Czuwanie trwało od godz. 20:30 do 3:45 rano. W programie oprócz części oficjalnych i porządkowych była katecheza, Apel Jasnogórski, modlitwa za Polskę prowadzona przez senatora Komorowskiego, Eucharystia pod przewodnictwem biskupa Stepnowskiego, Droga Krzyżowa i adoracja wypełniona wszystkimi częściami Różańca Świętego.

Intencje czuwania: 1. Za Kościół Święty, biskupów, kapłanów, o powołania kapłańskie, zakonne i misyjne. 2. Za naszą Ojczyznę i rządzących, aby pełnili służbę w oparciu o wartości chrześcijańskie i patriotyczne. 3. O pokój w Polsce i na świecie, a szczególnie na Ukrainie. 4. Za wstawiennictwem Błogosławionego Stefana Wyszyńskiego – o Narodową Intronizację Najświętszego Serca Pana Jezusa w naszej Ojczyźnie. 5. O rozwój Dzieła Intronizacji NSPJ w naszych sercach, rodzinach, parafiach. 6. Wynagradzającej Najświętszemu Sercu Pana Jezusa i Niepokalanemu Sercu Maryi za grzechy osobiste i społeczne; za wszelkie zniewagi i świętokradztwa oraz obojętność na miłość Boga. 7. O kanonizację Bł. Kardynała Stefana Wyszyńskiego i beatyfikację Czcigodnej Sł. Bożej Rozalii Celakówny. 8. Za wszystkich zmarłych: Bpa Stanisława Stefanka, O. Jana Mikruta, Ewę i Janusza Nosiadków, Opiekunów duchownych i świeckich oraz Członków Wspólnot Dzieła Intronizacji NSPJ. 9. O potrzebne łaski, dar wytrwałości, ducha apostolskiego dla członków wspólnot Dzieła Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz wszystkich grup modlitewnych w parafiach.

W modlitwie uczestniczyły delegacje 24 wspólnot.

Cecylia urodziła się na początku III wieku. Jako chrześcijanka złożyła śluby czystości, i pomimo że zmuszono ją do małżeństwa z ówczesnym poganinem Walerianem, nie tylko nie złamała ślubu, lecz jeszcze nawróciła swego męża i jego brata Tyburcjusza. Z powodu wiary najpierw ścięto Waleriana i jego brata, a następnie aresztowano również Cecylię. Odmówiła ona oddania czci bożkom i po mękach skazano ją na śmierć. Wtedy miała rzec do żołnierzy: "Nie lękajcie się spełnić nakazu, bowiem moją młodość doczesną zamienicie na wieczną młodość u mego oblubieńca, Chrystusa".

Święta Cecylia jest patronką muzyki i śpiewu kościelnego. Nasz chór parafialny uczcił ten dzień pięknym śpiewem w czasie wieczornej Eucharystii a potem spotkaniem przy herbacie.

Od wielu już lat - stało się to już tradycją - w Narodowe Święto Niepodległości 11 listopada w Czerwonem odbywają się uroczyste obchody tego arcyważnego w naszej historii wydarzenia. Osią całej imprezy i jej punktem kulminacyjnym jest uroczysta Msza święta w intencji Ojczyzny. W wydarzeniu uczestniczyła społeczność wsi Czerwone, ale też władze gminy, strażacy ze sztandarami i młodzież. Oprawę muzyczną i śpiewy zapewnił zespół "Czerwieniacy". Przeszłość z teraźniejszością wiązała się w okolicznościowym wystąpieniu wójta Gminy Kolno p. Józefa Wiśniewskiego. W części artystycznej pieśni religijne i patriotyczne prezentował również zespół "Borkowiacy". Na koniec wszyscy zebrani z remizy, która po raz kolejny dobrze spełniła swoją rolę, udali się pod obelisk ku czci Obrońców Ojczyzny, by tam złożyć wiązanki kwiatów i zapalić znicze pamięci.

>> Impresja filmowa <<

„Ja jestem światłością świata” - powiedział Chrystus. Dlatego na spotkanie ze śmiercią wierzący zbliża się z zapaloną gromnicą; dlatego dziś na milionach mogił całego świata płoną lampki, znicze, świece; dlatego my wielokrotnie powtarzamy: „a światłość wiekuista niechaj im świeci”. Mając na myśli swoich zmarłych krewnych, znajomych, bliskich będziemy prosili Boga, by złączył ich ze swoją wieczną światłością. Nasza modlitwa jest aktem miłosierdzia. Spełniamy dobry uczynek, wspomagamy tych, którzy naszej pomocy potrzebują..., ale nie tylko. Ta nasza modlitwa winna być również czasem pogłębienia wiary w życie wieczne, w tę „światłość wiekuistą”, do której wszyscy zdążamy. Słuchając imion zmarłych pamiętajmy, że rok temu w naszym gronie było wielu z tych, których dziś już nie ma. Dziś ich imiona wspominamy przed Panem Wszechświata. Za rok może i nasze imię widnieć będzie na kartce z przyypominkami..., a inni będą prosić dla nas: „światłość wiekuista niechaj im świeci”.

Wbrew powszechnym opiniom i naszym prywatnym odczuciom, Wszystkich Świętych nie jest dniem smutnym. Właśnie tego dnia Kościół raduje się z faktu, że wielu spośród zmarłych dostąpiło zbawienia i przebywa w niebie, a pamięć o nich ciągle tkwi w naszych sercach oraz umysłach. Według wiary chrześcijańskiej, każdy z nas jest powołany do świętości, gdyż Chrystus złożył ofiarę za wszystkich ludzi. Uroczystości przypadające na pierwszy dzień listopada wyrażają powołanie do świętości i dają nadzieję na życie wieczne - u Boga w niebie oraz w pamięci potomnych.

Święto Wszystkich Świętych ma źródło w kulcie męczenników i sięga IV wieku. W Antiochii czczono wówczas pamięć o bezimiennych męczennikach, których wspominano w niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego. Kiedy w 610 r. papież Bonifacy IV otrzymał od cesarza starożytną świątynię pogańską Panteon, nakazał złożyć w niej liczne relikwie i poświecił budowlę na kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Męczenników. Z rocznicą tych wydarzeń związane było rzymskie święto Wszystkich Świętych, podczas którego czczono jedynie Maryję i męczenników. Od tego czasu oddawano cześć wszystkim zmarłym męczennikom. Papież Grzegorz III w 731 przeniósł uroczystość z 1 maja na pierwszy dzień listopada. Kolejny papież, Grzegorz IV w 837 rozporządził, aby odtąd 1 listopada był dniem poświęconym pamięci zarówno męczenników, jak i wszystkich świętych Kościoła katolickiego.

Na wspomnienie Matki Bożej Różańcowej w pierwszą sobotę miesiąca października do sanktuarium w Osuchowej tradycyjnie jak co roku zjechały się delegacje z całej diecezji na doroczną XXXIV już Pielgrzymkę Żywego Różańca do Sanktuarium Królowej Polski. W tym niewielkim sanktuarium zgromadziła się wielka rzesza ponad 1000 miłośników modlitwy różańcowej, by dać świadectwo wiary. Po powitaniu delegacji ze wszystkich parafii zgromadzeni w kościele i na obszernym placu wokół świątyni wysłuchali konferencji na temat "Różaniec siłą dla chorych i cierpiących". Następnie wszyscy uczestnicy wyruszyli w procesji odmawiając różaniec do kapliczki w lesie zbudowanej na pamiątkę i nieopodal miejsca objawień Matki Boskiej Częstochowskiej z 1910 roku. Punktem kulminacyjnym była Eucharystia, której w koncelebrze licznie przybyłych kapłanów - opiekunów kół różańcowych - przewodniczył biskup Tadeusz Bronakowski, który również wygłosił homilię. Zwykle Msza święta sprawowana była na ołtarzu polowym, ale w tym roku ze względu na potężną wichurę odbyła się w kościele. Większość obecnych uczestniczyła w niej na zewnątrz otaczając świątynię zwartym pierścieniem. Po nabożeństwie było trochę czasu na prywatną modlitwę lub nawiedzenie wybranych miejsc. Udaliśmy się już w małej grupce drogą różańcową do kapliczki i miejsca objawień, by spokojnie się pomodlić i po prostu dokładnie obejrzeć. Na naszych oczach wichura wyrwała trzy wielkie drzewa przewracając je na jedną z kapliczek. Na zakończenie odmówiono jeszcze koronkę do Bożego Miłosierdzia.

Na pielgrzymce spotkaliśmy wielu znajomych z innych parafii a także naszych byłych wikariuszy ks. Adam Krawczyka i ks. Wojciecha Uścińskiego. Pielgrzymkę zorganizował i jej przewodniczył ks. Krzysztof Godlewski, za co składamy wyrazy wdzięczności i wielkie Bóg zapłać.

  W wyniku tragicznego wypadku odeszła do Pana nasza siostra Halinka Siwik ze wspólnoty Gloriosa Trinita i wspólnoty Dzieła Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, nasza niezapomniana skrzypaczka. Prosimy o modlitewną pamięć. Wieczny odpoczynek racz jej dać Panie ...

Gdy zaczynaliśmy koronkę w parku, zawyła syrena karetki, która jechała do wypadku - teraz wiemy, że po naszą Halinkę. Trudno nie odczytać tego jako znak ...

 

Halinka spoczęła na cmentarzu w Borkowie obok swojego męża Andrzeja. Pogrzeb - też w Borkowie - zgromadził rodzinę, wielu przyjaciół z kilku wspólnot i grup modlitewnych, w których udzielała się Halinka, a także kilku kapłanów. Poruszające Słowo Boże wygłosił założyciel ruchu Gloriosa Trinita ks. Andrzej Święciński. Halinka odeszła do lepszego świata, ale na długo zostanie w naszej życzliwej pamięci.

Ostatnie zdjęcie Halinki sprzed kilku dni:

Przełom września i października to ważny moment dla kultu Miłosierdzia Bożego. 28 września wspominamy bł. Michała Sopoćko. Ten cichy i pokorny kapłan stał się spowiednikiem i kontynuatorem misji św. Faustyny, której wspomnienie obchodzimy 5 października. Obie te postacie miały jedno ważne zadanie: przypomnieć światu o miłosiernej miłości Boga. Obie za życia nie doczekały się uznania, splendorów i poklasku. Zyskały za to świętość i wieczną pamięć. Dziś, wzorem Sługi Bożego Jana Pawła II, chrześcijanie na całym świecie propagują kult Miłosierdzia Bożego uznając to za swą życiową misję. Dzień beatyfikacji Michała Sopoćko 28 września jest dniem kolejnej Koronki, tym razem na całym świecie.

10 minut trzeba, aby z wiarą odmówić tę krótką modlitwę podyktowaną św. Faustynie przez Pana Jezusa. Zostało to zapisane w jej Dzienniczku i stało się modlitwą milionów chrześcijan na wszystkich kontynentach. Godzina 15.00 to godzina konania Jezusa na krzyżu - GODZINA MIŁOSIERDZIA - gdy wszystkie grzechy świata zostały odkupione. Stając na 10 minut do tej szczególnej modlitwy we wszystkich strefach czasowych chrześcijanie otaczają glob i zbawiają swoją ziemię, swoje miasto, swoją ulicę i samych siebie.

Tegoroczna koronka w parku miejskim przy pięknej pogodzie zgromadziła sporą rzeszę wiernych z kapłanami obydwu kolneńskich parafii. Wysłaliśmy do wszystkich mieszkańców miasta iskrę Bożego Miłosierdzia. Trzeba tylko otworzyć serce na działanie Pana.

W ostatni weekend września w ośrodku Szych nad malowniczym jeziorem Toczyłowo nieopodal Grajewa zebrało się ponad 200 osób z wielu wspólnot Gloriosa Trinita, by radośnie w duchu jedności pod przewodnictwem założyciela ks. Andrzeja Święcińskiego zanurzyć się w we wspólnej modlitwie i po raz kolejny oddać refleksji nad przesłaniem Ruchu i wyzwaniami, jakie stoją współcześnie na drodze ewangelizacji. Okazją ku temu była kolejna rocznica powstania Ruchu i początek nowego roku formacyjnego. Oprócz uczestników z Polski należy podkreślić udział licznej grupy wspólnoty z Litwy (jak zawsze bardzo umuzykalnioną) oraz Eleny i Corso spośród grona założycieli (Alleanza). Gościem specjalnym był biskup sąsiedniej Diecezji Ełckiej ks. Jerzy Mazur, który przewodniczył inauguracyjnej Eucharystii, wygłosił homilię i podzielił się świadectwem ze swojej działalności misyjnej. Szczególnie mocny ślad w świadomości zostawiła wielogodzinna wieczorna adoracja Najświętszego Sakramentu i konferencja ks. Andrzeja, który podkreślał, że każdemu z nas jest potrzebne wybudzenie przez modlitwę kochających ludzi, przebudzenie mocą słowa i pobudzenie przez Ducha Świętego. Do dobrej ewangelizacji potrzebna zaś jest bliskość do Chrystusa, do Kościoła, do sióstr i braci oraz do ludzi z zewnątrz. A kochać jest ważniejsze niż mieć rację.

Nie trzeba chyba dodawać, że wszystko odbywało się w atmosferze radości, przyjaźni, wzajemnej życzliwości, w oderwaniu od zgiełku i absurdów codziennego życia. Bogu niech będą dzięki za obfite owoce tego spotkania, które każdy z uczestników przeniesie i rozmnoży w swojej wspólnocie.

Wakacje - choć długie - szybko minęły. Wraz z wrześniem wkraczamy w kolejny rok formacyjny ruchu Gloriosa Trinita. Na dobry początek liczni członkowie wielu wspólnot od Wyszkowa do Giżycka spotkali się w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łomży, by na modlitwie szukać nowych inspiracji na nadchodzące tygodnie i miesiące. Najpierw uroczysta Eucharystia z jakże sugestywną Ewangelią o talentach - tych wykorzystanych i tych zakopanych. Założyciel Gloriosy, ks. Andrzej Święciński, natchnął zebranych nowym entuzjazmem i wskazówkami.

Oto najważniejsze:
1. Nie trać nadziei
2. Pytaj o sens - odkryj Boga
3. Nie bój się cierpienia
4. Nie idź ze światem, nie bądź częścią tłumu - jesteś niepowtarzalny
5. Nie bój się wyzwań - bądź kreatywny
6. Czyń dobro
7. Nie koncentruj się na sobie - wzbudź empatię
8. Zawsze możesz się zmienić.

Skoro Eucharystia to i adoracja, jak zawsze pełna ducha i nieoczekiwanych inspiracji. Jak bumerang wracało w niej hasło "Przynieście misę!" (O znaczenie pytajcie tych, co byli.)

Po części modlitewnej piknik w ogrodzie za kościołem przygotowany przez wspólnotę-matkę. Oprócz smakowania zgromadzonych łakoci, przyjaznych rozmów i radosnych uścisków były też ważne zapowiedzi na najbliższy czas i radosne muzykowanie. A to wszystko przy pięknej, słonecznej pogodzie i w rodzinnej atmosferze.

Nasza kolneńska wspólnota Gloriosa Trinita również rozpoczęła nowy rok formacyjny. Opiekunem wspólnoty jest ks. Michał Kowalczyk. Na pierwszej wrześniowej Eucharystii ks. Michał poświęcił ikonę Rublowa Trójca Święta, która jest symbolem ruchu i która będzie nam już stale towarzyszyć.

I znowu zmiany w naszej parafii. Z dniem 25 sierpnia odchodzą od nas obydwaj wikariusze: ks. Sławomir Sokołowski do parafii św. Anny w Kolnie, ks. Grzegorz Kierski do parafii katedralnej w Łomży. W ostatnią niedzielę swojej posługi ks. Grzegorz został pięknie pożegnany przez scholę dziecięcą, z którą pracował przez cały miniony rok. Pracował to trochę mało powiedziane. Oprócz cotygodniowych prób i śpiewu na Eucharystii o 12:30 organizował im imprezy okolicznościowe przy różnych okazjach albo i bez okazji, potańcówki, gry, zabawy i spotkania integracyjne. W ten rytm wpisywali się także niektórzy rodzice. To naprawdę funkcjonowało ładnie, owocnie i pożytecznie. I właśnie te dzieci razem z rodzicami dziękowały ks. Grzegorzowi za wspólną pracę, zaangażowanie i wielkie serce.

Od 18 już lat w ramach Pieszej Pielgrzymki Łomżyńskiej istnieje Grupa Biała „Pielgrzymów Duchowych”. Tworzą ją ci, którzy nie mogą wędrować do tronu Królowej Polski na Jasnej Górze. Patronem grupy jest święty Jan Paweł II. Pielgrzym duchowy w dniach od 1 do 14 sierpnia uczestniczy w macierzystej parafii w Apelu Jasnogórskim łącząc się duchowo z pątnikami w drodze. Na trasie jest niesiony znak Grupy Pielgrzymów Duchowych a jeden z kapłanów codziennie odprawia Mszę św. w ich intencji.
Codziennie więc spotykamy się w naszym kościele pod przewodnictwem najpierw ks. Sławomira a potem ks. Grzegorza na pięknym wieczornym nabożeństwie, w którym uczestniczy systematycznie ok. 100 osób. Wspólna modlitwa w intencjach pątników i własnych oraz wzajemne wsparcie duchowe umacnia wiarę i więź między nami. Zawiązywany na koniec wspólny krąg otacza szczelnie cały kościół i jest to widok szczególnie budujący. Starajmy się o podobną jedność na co dzień w naszej wspólnocie parafialnej i całej ojczyźnie.

W wigilię wielkiego święta Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny Biała Grupa Św. Jana Pawła II odbyła swój ostatni apel. I chociaż było jak zwykle - a może jeszcze bardziej - uroczyście i radośnie, to jednak w każdym sercu tliła się iskierka żalu, że to już koniec tych pięknych spotkań. Ale przecież za rok znów ruszy pielgrzymka i znów - jak Bóg pozwoli - będziemy się spotykać u stóp Maryi w sierpniowe wieczory ...
Wielkie niech będą dzięki Bogu i Matce Najświętszej za te nasze piękne spotkania, ale też wielkie dzięki wszystkim za wierne uczestnictwo, posłudze muzycznej za piękne śpiewanie i naszym kapłanom za rozważania i radosne przewodnictwo.

Zdjęcia grupowe:  >> Foto 1 <<         >> Foto 2 <<

Ostatnia kołysanka:  Cichy zapada zmrok...

W ostatnim tygodniu lipca zmarła Renata Czaplicka - matka ks. Jacka Czaplickiego. Ks. Jacek jest nam doskonale znany - wielokrotnie gościł w naszej parafii przy różnych okazjach. Jako krajowy sekretarz ruchu Gloriosa Trinita jest przełożonym naszej wspólnoty, on też razem ze wspólnotą-matką z Łomży inicjował powstanie kolneńskiej Gloriosy. Od ponad roku ks. Jacek jest proboszczem parafii i kustoszem Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łomży.

Uroczystościom pogrzebowym przy bardzo licznym udziale duchowieństwa i wiernych przewodniczył Biskup Łomżyński Janusz Stepnowski. Szczególnie zaangażowanie w czuwaniu modlitewnym i samym pogrzebie wykazały wspólnoty Gloriosa Trinita z różnych miast. W ostatniej drodze zmarłej Renaty uczestniczyła również delegacja naszej wspólnoty, która względem ks. Jacka odczuwa szczególną bliskość i wdzięczność.

Wieczny odpoczynek racz zmarłej dać Panie ...

Tegoroczne wakacyjne rekolekcje ruchu Gloriosa Trinita odbywają się w trzech miejscach i terminach. Nasza wspólnota tym razem wybrała Zwierzyń w Bieszczadach - tam jeszcze nie byliśmy, choć to na drugim końcu Polski. Uczestnicy z Kolna w liczbie 10 osób stanowili widoczną grupę wśród całej 120-osobowej wspólnoty rekolekcyjnej. Hasłem przewodnim tegorocznego spotkania był cytat z I listu św. Piotra "Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni". Dzień rekolekcyjny toczył się utartym trybem: godzinki, jutrznia, śniadanie, przerwa, msza święta, czas wolny, obiad, czas wolny, atelier, różaniec, kolacja, przerwa i adoracja na zakończenie dnia. Tryb ten sam, ale każdy dzień był inny zarówno pod względem tematu przewodniego jak i sposobów realizacji. Jeden dzień tradycyjnie przeznaczono do zagospodarowania we własnym zakresie - większość wybrała wędrówkę po górach na Tarnicę 1346 m n.p.m. - najwyższy szczyt Bieszczad. A wieczorem tego dnia wspólne świętowanie przy ognisku i przeróżnych zabawach. Najwięcej jednak było wspólnej modlitwy. Szczególnie gorącą atmosferą pełną dynamiki ducha charakteryzowały się wieczorne adoracje Najświętszego Sakramentu. Wartość dodaną stanowiły spotkania i wzajemne poznawanie się ludzi z różnych wspólnot (Łomża, Wyszków, Kolno, Białystok, Radzymin, Goniądz), nowe przyjaźnie i często długie nocne rozmowy. Ogromną niespodzianką i radością była prawie dwudniowa obecność ks. Andrzeja Święcińskiego - założyciela ruchu Gloriosa Trinita. A to wszystko w atmosferze pełnej życzliwości, otwarcia, radości przebywania z braćmi i z Panem a jednocześnie wyciszenia i separacji od zgiełku i codziennej gonitwy. Rekolekcje to czas swoistego "ładowania akumulatorów" wiary, czas odbudowy wewnętrznego pokoju i nabierania nowego entuzjazmu. Z tym radosnym bagażem wracamy do swojej codzienności by ochoczo podejmować stare obowiązki i nowe wyzwania.

Rekolekcje prowadził z właściwą sobie werwą i zaangażowaniem ks. Mateusz Gąsowski.
Wielkie Bóg zapłać!

W naszym nowym budynku parafialnym dokonał się kolejny element układanki - wszystkie pomieszczenia zostały otynkowane. Z zewnątrz tego nie widać, chyba żeby zajrzeć przez okno. W panoszącej się drożyźnie, szczególnie materiałów i robót budowlanych, to duży wysiłek naszej wspólnoty parafialnej. Bądźmy wdzięczni wszystkim, którzy pomimo różnych trudności wspierają to dzieło swoją ofiarnością.

Osiem dni oktawy Bożego Ciała jest uważane za czas szczególnej łaski, a Jezus we własnej Osobie spaceruje naszymi ulicami lub wokół Kościoła. Przez cały ten czas w ramach nabożeństwa wieczornego śpiewane były nieszpory eucharystyczne a także uczestniczyliśmy w procesji z Najświętszym Sakramentem wokół kościoła. Zakończenie oktawy, czyli tzw. "ostatni nieszpór", jest zgodnie z tradycją obchodzony szczególnie uroczyście. W ten dzień święci się pierwociny kwiatów i ziół tzw. wianki.
Są one symbolem ludzkiej pracy, a jednocześnie utożsamiają dar Boży służący ludziom i wszelkim stworzeniom. Wianki robi się zazwyczaj z rozchodnika, rumianku, dzikiej róży, chabrów, polnych maków, koniczyny, mięty, macierzanki, grzmotnika, kopytnika i jaśminu. Zatyka się je za obrazami świętych, nad oknami i w stodole. W polskiej tradycji wierzy się, że zarówno poświęcone ziele z wianków jak i brzozowe gałązki które bierzemy z ołtarzy podczas Bożego Ciała, mają uchronić przed uderzeniami pioruna, burzą, pożarem, gradobiciem i szkodnikami w polach. Wianek przechowywany jest przez cały rok, nie wolno go wyrzucić, bo jest poświęcony, po roku można go spalić.
Ostatnim elementem jest specjalne błogosławieństwo dzieci, którego udzielają kapłani przez nałożenie rąk.

Dziwną Chrystus przyjął postać - stał się Chlebem. To zrozumiałe, chciał być tak blisko, jak to jest tylko możliwe. Chciał być na co dzień, jak pokarm. Chciał być potrzebny jak chleb. Eucharystię można zrozumieć tylko jako gest miłości. Taką pamiątkę mógł wymyślić tylko Bóg, i to Bóg, który ukochał człowieka miłością ponad wszelką miarę. Wspomnijmy dzisiaj dzień naszej pierwszej Komunii świętej. Wspomnijmy wszystkie następne Komunie święte i spróbujmy za nie podziękować Chrystusowi. Wspomnijmy Wieczernik i wszystkie Komunie święte, rozdane na całej kuli ziemskiej od tamtego momentu, aż do tej chwili. Dziś, w uroczystość Bożego Ciała, dziękujemy Bogu za Jego wprost niepojętą miłość do nas, za miłość, która stała się chlebem.

I my wyszliśmy na ulice naszego miasta by masowo i publicznie dziękować Bogu za Jego miłość do nas, za Jego Najświętsze Ciało i Krew, które nam zostawił, aby nasycić głód ludzkiej duszy.

Po wielomiesięcznych przygotowaniach, spotkaniach formacyjnych w kościele po przewodnictwem ks. Grzegorza Kierskiego oraz po skompletowaniu niezbędnego uczestnictwa w nabożeństwach, zaliczeniach i podpisach, i oczywiście po spowiedzi świętej nadszedł wreszcie ów dzien. Wyjątkowo duża grupa 73 młodych ludzi przyjęła z rąk JE ks. biskupa Tadeusza Bronakowskiego sakrament bierzmowania - sakrament dojrzałości chrześcijańskiej. Niech umocnieni darami Ducha Świętego wzrastają w wierze i odważnie dają świadectwo swojej wiary.

Zdjęcie grupowe w pełnej rozdzielczości: >>Grupa<<

Maj - najpiękniejszy miesiąc w roku, miesiąc poświęcony Maryi - jest również miesiącem pierwszych Komunii świętych. W pierwszą niedzielę miesiąca grupa dzieci ze Szkoły Podstawowej Nr 2 i z Rupina właśnie po raz pierwszy przyjęła Ciało Chrystusa. Wcześniej były przygotowania, pierwsza spowiedź, odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych i podpisanie zobowiązań. W sam dzień komunii w niezwykle uroczystej atmosferze i w pięknie udekorowanym kościele na Mszy świętej dzieci przystąpiły po raz pierwszy do sakramentu Eucharystii.

Otoczmy te dzieci oraz ich rodziców szczerą modlitwą, aby pozostały wierne Panu i dotrzymały złożonych przyrzeczeń.

Uroczystość odpustowa naszego drugiego patrona i jednocześnie patrona miasta została przeniesiona na niedzielę z dnia 4 maja. Uroczystej Mszy świętej - sumie odpustowej - przewodniczył ks. Tadeusz Kaczyński - proboszcz naszej parafii, a Słowo Boże wygłosił wikariusz ks. Sławomir Sokołowski. Kaznodzieja wzywał nie tylko do naśladowania świętego patrona - człowieka wielkiej odwagi, wierności i honoru - ale także do dawania świadectwa wiary w naszym codziennym życiu, służbie i postępowaniu. W sumie odpustowej wzięły udział strażackie poczty sztandarowe, przedstawiciele Komendy Powiatowej PSP w Kolnie i w galowych mundurach strażacy OSP z Czerwonego. Z uwagi na bliskość następnej Mszy z I Komunią Świętą nie mogła się odbyć tradycyjna procesja wokół kościoła. Wspólnym odśpiewaniem hymnu Ciebie Boga wysławiamy podziękowaliśmy Panu za piękne świętowanie.

Narodowe święto Konstytucji 3 Maja a jednocześnie Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski obchodziliśmy jak zwykle bardzo uroczyście. Obchody rozpoczęły się od uroczystej Mszy świętej w intencji Ojczyzny w naszym kościele. Przybyły liczne poczty sztandarowe, władze powiatu i miasta oraz niezbyt wielka (niestety) liczba mieszkańców miasta. Liturgię uświetniła swoją grą miejska orkiestra dęta pod batutą p. Pawła Podeszwika. W podniosłym, patriotycznym nastroju dziękowaliśmy Panu za naszych dziadów i ojców oraz modliliśmy się o pomyślność dla naszej Ojczyzny i całego narodu polskiego. Słowo Boże wygłosił ks. proboszcz Tadeusz Kaczyński. Po nabożeństwie uformował się pochód, który przy akompaniamencie orkiestry przemaszerował z rozwiniętymi sztandarami ulicami miasta pod dąb wolności z 1920 roku, gdzie odbyła się główna część uroczystości miejskich. Odegrano hymn narodowy, wciągnięto flagę na maszt, przemawiał burmistrz i inni oficjele. Na koniec złożono wieńce i kwiaty pod krzyżem i obeliskiem ku czci marszałka Piłsudskiego. Wszystko odbyło się przy pięknej słonecznej pogodzie. Vivat maj, 3 Maj!

To czwarte już rekolekcje weekendowe ruchu Gloriosa Trinita w tym roku. Każde z nich osnute były na kolejnej Ewangelii. Tym razem na fali radości okresu wielkanocnego motywem przewodnim była ostatnia i jakże inna od pozostałych Ewangelia według św. Jana. Ale przecież nie tylko ona. Codziennie w przepięknej kaplicy seminaryjnej sprawowana była uroczysta Eucharystia, w każdy wieczór aż do późna trwała pełna mocy i ducha adoracja Najświętszego Sakramentu. W przestronnej auli Jana Pawła II toczyły się rozważania i świadectwa dotyczące komunii serc - ważnego elementu charyzmatu Gloriosy. Przy okazji niejako odbyło się spotkanie przedstawicieli Rady Krajowej z radami wspólnot i radami miast. Gościem specjalnym była Tycjana ze wspólnoty z Mediolanu, która dzieliła się swoim świadectwem i doświadczeniem. Wszystkie części programu tętniły radosnym śpiewem a posiłki i przerwy to czas intensywnych spotkań i rozmów indywidualnych, czy to w budynku, czy to w pięknym pełnym już wiosny ogrodzie seminaryjnym. Bogu niech będą dzięki za wszelkie owoce tego wydarzenia.

W Niedzielę Miłosierdzia Bożego naszym gościem był biskup Tadeusz Bronakowski i na wszystkich Mszach świętych rano i w dzień modlił się z naszymi kapłanami i niestrudzenie głosił Słowo Boże. Podkreślał wielką wartość i ratunek jaki mamy w Bożym Miłosierdziu, ale też wskazywał na upodobanie tego świata do życia w grzechu i niebezpieczeństwo utraty poczucia grzechu. Cieszymy się z tej wizyty, gdyż obecność pasterza wśród wiernych nie tylko podnosi rangę celebracji, ale przede wszystkim ubogaca wspólną modlitwę i jest widomym znakiem jedności duchowieństwa i wiernych.

We wtorek, zaraz po Wielkanocy, do naszej wspólnoty Gloriosa Trinita przybyli niecodzienni goście - przedstawiciele Rady Krajowej ruchu na czele z krajowym sekretarzem ks. Jackiem Czaplickim. Goście wzięli udział w co wtorkowej wspólnotowej Eucharystii, której notabene ks. Jacek przewodniczył, oraz w cotygodniowej adoracji Najświętszego Sakramentu. Było więcej niż zwykle śpiewu, oczywiście spontaniczna modlitwa, ale również indywidualne błogosławieństwo dla wszystkich potrzebujących. Po adoracji na spotkaniu w sali parafialnej przy jeszcze świątecznym stole miała miejsce serdeczna rozmowa, w czasie której z jednej strony członkowie Rady Krajowej zapoznali się z aktualną sytuacją w naszej wspólnocie, a z drugiej przedstawili pewne nowe propozycje i zalecenia dla wspólnot. Spotkanie przebiegło w duchu jedności i troski o rozwój i zachowania wierności charyzmatowi ruchu Gloriosa Trinita.

Zmartwychwstanie Chrystusa nie było powrotem do ziemskiego życia, jak to miało miejsce przy wskrzeszeniach, których dokonał Jezus przed Paschą: córki Jaira, młodzieńca z Naim, Łazarza. Fakty te były cudownymi wydarzeniami, ale osoby obdarzone cudem odzyskiwały, dzięki mocy Jezusa, „zwyczajne” życie ziemskie. W pewnym momencie miały umrzeć jeszcze raz.
Zmartwychwstanie Chrystusa z istoty swej jest inne. W swoim zmartwychwstałym Ciele przechodzi On ze stanu śmierci do innego życia poza czasem i przestrzenią. W zmartwychwstaniu ciało Jezusa napełnione jest mocą Ducha Świętego. Uczestniczy w życiu Bożym w stanie swej chwały.
Chrystus umarł i zmartwychwstał dla nas. Już teraz uczestniczymy w Jego zmartwychwstaniu. Święty Paweł zachęca: „Jeśliście razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi”.

Alleluja! Chrystus zmartwychwstał, prawdziwie zmartwychwstał! Niech radość wielkanocnego poranka ożywia naszą nadzieję na życie wieczne z Chrystusem.

Tradycyjnie w Wielką Sobotę we wszystkich kościołach parafialnych od wczesnych godzin porannych święcone są pokarmy, spożywane następnie podczas wielkanocnego śniadania. Świątynie, tętniące atmosferą całodziennej adoracji Grobu Chrystusa, otwarte są do samego wieczora. Po zmierzchu rozpoczyna się najbardziej uroczysta i symboliczna Liturgia – Wigilia Paschalna.

Wigilia Paschalna jest centralnym momentem Triduum Paschalnego. Jej obchody rozpoczynają się po zachodzie słońca, kiedy zgodnie z symboliką żydowską, rozpoczyna się nowy dzień. Jej radosna liturgia należy już do obchodów dnia zmartwychwstania. Całość nabożeństwa składa się z następujących części:
Liturgia Światła – poświęcenie ognia i paschału, odśpiewanie Orędzia Paschalnego;
Liturgia Słowa – czytania przedstawiające historię zbawienia od stworzenia świata do zmartwychwstania Jezusa;
Liturgia Chrzcielna – litania do Wszystkich Świętych, błogosławieństwo wody, odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych;
Liturgia Eucharystyczna – przebiega jak uroczysta Msza święta.

Naturalną kontynuacją Wigilii Paschalnej jest Liturgia Świadectwa – procesja rezurekcyjna o poranku w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego.

Droga Krzyżowa ulicami miasta
Panie Jezu! Po raz kolejny w moim życiu kroczyłem śladami najdoskonalszej drogi życia, jakiej przykład mi dałeś. Nie była ona łatwa. Podobnie jest z moim życiem. Tyle cierpienia. Tyle smutku, łez i rozpaczy. Ale zniosę to dla Ciebie i z Twoją pomocą ponieważ Ty ciągle jesteś ze mną. Nawet jeżeli teraz jest mi ciężko, to wiem, że z Twoją pomocą pokonam wszystko. I tak jak Ty, w dniu Zmartwychwstania zwyciężyłeś, tak i ja będę się kiedyś razem z Tobą radował. Pragnę tego z całego serca i proszę Cię o to w zanoszonej do Ciebie w moim sercu modlitwie.

Jezu, niech moja droga życia, która jest często drogą krzyżową, niech mnie nie zniechęca, niech nie gasi Bożej nadziei, niech nie prowadzi do rozpaczy, bowiem Ty sam jaśniejesz na końcu tej drogi. Stoisz i czekasz na człowieka, czekasz z uśmiechem szczęścia, z sercem wypełnionym miłością i z otwartymi ramionami, jaśniejącymi blaskiem mocy i siły zmartwychwstania.

Wiedz, Boży człowieku, że Pan cię nieustannie szuka i pragnie zaszczycić cię nowym spotkaniem.

Misterium Męki Pańskiej
Wielki Piątek poświęcony jest przeżyciom związanym z męką i śmiercią Chrystusa. Współczesne nabożeństwo Wielkiego Piątku sprawowane jest po południu. Tego dnia nie sprawuje się Mszy świętej. Po podejściu do ołtarza kapłan w czerwonych szatach pada na twarz i modli się w milczeniu. Po chwili rozpoczyna się liturgia słowa. Wierni wysłuchują obszernego opisu męki z Ewangelii według św. Jana. Na zakończenie odmawiana jest dawna, uroczysta modlitwa powszechna, obejmująca wszystkie stany Kościoła i cały świat.

Kolejną częścią wielkopiątkowego nabożeństwa jest adoracja krzyża. Do świątyni wnosi się przykryty krzyż z wizerunkiem umęczonego Chrystusa. Przy wtórze antyfony kapłan odsłania najpierw wierzchołek, później prawe ramię i ostatecznie cały krzyż. Księża, a następnie wszyscy wierni podchodzą do krzyża, aby przez przyklęknięcie i symboliczny pocałunek wyrazić osobiste przyjęcie odkupienia. Całości towarzyszy śpiew tradycyjnych pieśni pasyjnych. Po zakończeniu adoracji i obrzędach komunii Najświętszy Sakrament w procesji przenosi się do tzw. grobu. Przeniesienie Eucharystii przypomina zdjęcie z krzyża i pogrzeb Chrystusa. Ostatnia modlitwa przy grobie wskazuje jednak nadzieję: „Chryste, nasze Zmartwychwstanie i Życie, podźwignij nas z grobu grzechów”.

W kościołach parafialnych odprawia się w Wielki Czwartek tylko jedną mszę świętą przez cały dzień. Jest to wieczorna msza Wieczerzy Pańskiej. Jest ona pamiątką ostatniej wieczerzy, jaką Jezus spożył wraz ze swymi uczniami w przeddzień Jego męki i śmierci. Tego wieczoru biorąc do rąk chleb i wino przemienił je w swoje ciało i swoją krew, czyniąc z nich pokarm i napój, który ma nam towarzyszyć do końca świata. Ustanowił w ten sposób sakrament Eucharystii i polecił apostołom, by w przyszłości czynili to na Jego pamiątkę czyniąc ich pierwszymi kapłanami.

Wielki Czwartek nie jest dniem smutnym. Jest dniem wdzięczności. Za Eucharystię, za kapłaństwo, za możliwość udziału w Tajemnicy... W tym dniu składamy życzenia naszym, ale przede wszystkim Chrystusowym kapłanom - jest to ich święto.

Na zakończenie uroczystości następuje obrzęd przeniesienia Ciała Chrystusa do specjalnie przygotowanej kaplicy zwanej ciemnicą. Już wcześniej podczas mszy po odśpiewaniu hymnu Chwała na wysokości Bogu, milkną dzwony i dzwonki, organy. Dzwonki zastępuje się stukotem drewnianych kołatek. Tabernakulum jest opróżnione i otwarte, gaśnie wieczna lampka, a ołtarz, przy którym jeszcze przed chwilą sprawowano Najświętszą Ofiarę stoi obnażony i pusty. Wchodzimy w czas Bożej męki...

Ogromna większość z nas pamięta ostatnie dni pontyfikatu Jana Pawła II, tę pełną skupienia i modlitwy atmosferę, to wołanie "santo subito" po jego śmierci, te wzruszenia, łzy, pojednania i obietnice. Ile w nas z tego zostało? Przez pierwsze lata obchodziliśmy dni papieskie w październiku, wspominaliśmy kolejne rocznice jego odejścia w kwietniu. Ale gdy w ekspresowym iście tempie nasz drogi rodak został wyniesiony na ołtarze, jakoś dziwnie szybko te elementy pamięci w nas zanikły. Zapadliśmy w swoisty letarg, w którym Jan Paweł II był obecny na obrazkach - i owszem - lecz w naszym życiu już niekoniecznie. Trzeba było dopiero głośnych i kontrowersyjnych publikacji, byśmy się obudzili i zauważyli, że ta nauka jest wciąż żywa i warto z niej czerpać. Na fali tego przebudzenia w kolejną rocznicę śmierci papieża Polaka zebraliśmy się z obydwu naszych parafii, by przypomnieć sobie i innym, że osoba Jana Pawła II jest nam bliska i droga a jego nauczanie wciąż aktualne. Po koronce do Bożego Miłosierdzia odmówionej w naszym kościele wyruszyliśmy ulicami miasta, by przemierzyć je z pieśnią i modlitwą różańcową na ustach. Powiewały nad nami flagi papieskie i narodowe a na czele niesione były relikwie św. Jana Pawła II. Kilkaset osób o szerokim przekroju społecznym i wiekowym kroczyło w skupieniu i powadze, by w końcu zgromadzić się pod pomnikiem naszego papieża przy kościele św. Anny. Tam wspólnie zamanifestowaliśmy naszą wierność i cześć dla naszego świętego rodaka.

W uroczystość Zwiastowania Pańskiego, czyli dzień świętości życia, nasza wspólnota Gloriosa Trinita przeprowadziła Drogę Krzyżową "Z tej śmierci rodzi się życie". Po wieczornej Mszy św. wszyscy chętni udali się do Kozła na wzgórze św. Brunona, by tam w mroku zapadającej nocy i pod szumiącymi sosnami rozważać mękę i śmierć Pana naszego Jezusa Chrystusa. Początkiem i zakończeniem była pieśń Króla wznoszą się znamiona, w której śpiewamy "Króla wznoszą się znamiona, tajemnica krzyża błyska: Na nim życie śmiercią kona, lecz z tej śmierci życie tryska." W tym pięknym i pełnym ducha wydarzeniu wzięło udział ok. 30 osób - także spoza wspólnoty - oraz ks. Kamil Nowak z parafii św. Anny.

Zmarł ojciec ks. Adama Krawczyka, który niedawno przez kilka lat posługiwał w naszej parafii. Pogrzeb ś.p. Jana Krawczyka odbył się w rodzinnej parafii Trójcy Przenajświętszej w Tykocinie. Uroczystościom pogrzebowym przy licznym udziale duchowieństwa i wiernych przewodniczył biskup Tadeusz Bronakowski. W pogrzebie wzięli udział przedstawiciele naszej parafii, gównie z Koła Misyjnego i wspólnoty Gloriosa Trinita. Warto przypomnieć, że ks. Adam założył i rozwinął Koło Przyjaciół Misji, które ciągle prężnie działa. Był także przez cały swój pobyt w Kolnie opiekunem naszej wspólnoty Gloriosa Trinita.

Ks. Mateusz Dembiński, którego mamy jeszcze świeżo w pamięci, posługuje teraz w Ostrołęce w parafii Chrystusa Zbawiciela Świata. Z okazji zbliżających się urodzin odwiedziła go delegacja wspólnoty Gloriosa Trinita, którą przez 2 lata opiekował się ks. Mateusz. Parafia w Ostrołęce jest większa od naszej i z tej racji ks. Mateusz ma - jak sam mówi - więcej obowiązków, ale jak zawsze jest uśmiechnięty i tryska optymizmem. Spotkanie obfitowało w liczne wspomnienia, wiele serdeczności i wymianę informacji. Życzymy ks. Mateuszowi Bożego błogosławieństwa i wiele radości na kapłańskiej drodze życia.

Od IV niedzieli Wielkiego Postu (Laetare - niedziela radości) przeżywaliśmy w naszej parafii doroczne rekolekcje wielkopostne. Nabożeństwom rekolekcyjnym przewodniczył i Słowo Boże głosił ks. dr Robert Bączek - rektor WSD w Łomży. Rekolekcjonista nie używał wielkich słów, nie podnosił głosu, nie wpadał w ekstazę, ale swoją autentycznością i spokojem celnie trafiał do serc słuchaczy. Opowiedział nam wiele pouczających historii i nie zawahał się dać świadectwo z własnego życia. Poszczególne grupy parafian licznie uczestniczyły w nabożeństwach przystępując do sakramentu pokuty i jednocząc się z Panem. Starajmy się pamiętać, że istotą rekolekcji jest uniżenie duszy przed Bogiem, wsłuchanie się w jego głos, a także refleksja nad swoim życiem. Ważne jest tak naprawdę nie to, co się słyszy od rekolekcjonisty, ale to, co się słyszy od Pana Boga i co zapada w serce człowieka.

Rekolekcje minęły, a nam pozostało zastanowić się nad wszystkim, o czym mówił ks. Tadeusz i wprowadzić w życie te rzeczy, które najbardziej nam utkwiły w pamięci. Żeby przemieniać siebie, bo to pierwszy krok do tego, żeby zmienić świat. Na lepsze!

Droga Krzyżowa jest nabożeństwem pasyjnym, w czasie którego wierni modląc się, symbolicznie odtwarzają ostatnie godziny życia Chrystusa. Nawiązuje ona do przejścia Chrystusa od pretorium Piłata na wzgórze Golgoty, oraz do złożenia Ciała Zbawiciela w grobie. Szczególnie w piątki Wielkiego Postu odprawiając Drogę Krzyżową, okazujemy współczucie Chrystusowi oraz duchowo uczestniczymy w Jego cierpieniach. Męka Chrystusa uczy, że cierpienie, ból fizyczny i moralny, choć jest trudnym i niekiedy po ludzku niewytłumaczalnym doświadczeniem, może mieć głęboki sens, jeśli jest przeżywany w łączności z cierpieniem i śmiercią Zbawiciela.
 

W naszym kościele Droga Krzyżowa odbywa się dwa razy: o 16³⁰ dla dzieci i później dla młodzieży i dorosłych. Na tą pierwszą przychodzi spora gromadka dzieci zwykle z rodzicami, ale co ciekawe, jest także wielu dorosłych, ale już bez dzieci. Dlaczego dorośli przychodzą na nabożeństwo dla dzieci? To skomplikowane i takie proste zarazem: bo krócej... i na Mszę świętą nie trzeba zostawać... bo wypada być, ale aby szybciej do domu... Nie wydaje się bowiem, by człowiek w sile wieku modlił się słowami: Przepraszam Cię Panie Jezu, że nie słuchałem mamusi i dokuczałem koleżance z klasy... Warto może przy tej okazji przypomnieć słowa Jezusa: "odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie..."

Pan zna twoje serce i wie, czy przyszedłeś z miłości do Niego, czy pokazać się przed ludźmi.

Popielec jest zupełnie inny niż pozostałe dni w roku. Nie zobowiązuje do udziału we Mszy św., a gromadzi w kościołach - mimo że jest normalnym dniem pracy - tłumy porównywalne do najważniejszych świąt chrześcijańskich.

Obrzęd posypania głów popiołem też jest ewenementem. W Kościele pierwszych wieków biskup naznaczał w ten sposób jedynie tych, którzy czynili publiczną pokutę i aż do Wielkiego Czwartku byli wyłączeni ze wspólnoty. Z czasem obrzęd ten stał się znakiem postu i pokuty, odprawianej prywatnie przez wszystkich wiernych, w łączności z innymi członkami Kościoła.

W Środę Popielcową kapłan wypowiada słowa z Pisma Świętego. Ma do wyboru dwa zdania i warto pamiętać, które z nich będzie przeznaczone dla nas w danym roku. Jeśli usłyszymy: "Prochem jesteś i w proch się obrócisz" (Rdz 3,19), uświadamiamy sobie własną słabość, ułomność, przemijanie. A jeśli: "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!" (Mk 1,15), przypominamy sobie, ile jeszcze mamy w sobie zła, jaka praca nas czeka. Może zastanawiamy się, co mają wspólnego ze sobą te dwa fragmenty Biblii. Otóż ich wspólnym mianownikiem jest zaufanie Bogu.

Tylko w Nim mamy pewność życia, tylko On może nadać sens naszej szarej codzienności. Kto ufa własnym siłom, srodze się zawiedzie. Jeśli uzmysłowimy sobie własną bezradność wobec śmierci i grzechu, jesteśmy na dobrej drodze. Pozostaje do wykonania tylko jeden krok - krok w stronę Boga. Mamy go czynić każdego dnia, nie tylko w tę jedną środę w roku. Popielec to ani nie ósmy sakrament, ani zwyczajna tradycja ojców. To autentyczny znak oddania się Bogu - oddania Mu naszego życia i grzeszności. Znów można zacząć od nowa.

W ostatnim tygodniu przed Popielcem odbyły się w Łomży trzecie już w tym roku formacyjnym weekendowe rekolekcje ewangelizacyjne ruchu Gloriosa Trinita. Swoich pomieszczeń - pokoi, kaplicy, refektarza i auli - użyczyło nasze Wyższe Seminarium Duchowne. Miejsca starczyło, choć momentami jeść trzeba było na zmianę, bo udział wzięło wyjątkowo dużo uczestników. Niecodziennym ubogaceniem była spora grupa Litwinów z diecezji Mariampole, gdzie aktywnie od kilku lat działają wspólnoty Gloriosy. Trzeba nadmienić, że nasi wschodni bracia są bardzo śpiewni i muzykalni - oprócz gitar był więc i saksofon, i perkusja Cajon i kastaniety. Bogaty program szczelnie wypełniał cały czas rekolekcji, na przyjacielskie pogawędki można było sobie jedynie pozwolić przy posiłkach i krótkich przerwach pomiędzy wydarzeniami. A do tych należały: codzienna Eucharystia z homilią, dwie pełne mocy wieczorne adoracje, konferencja o komunikacji w małżeństwie, przepiękny wykład biblisty naszego WSD ks. Zbigniewa Skuzy o Ewangelii wg św. Łukasza, konferencja o cierpieniu połączona ze świadectwami. W czasie sobotniej Eucharystii posługę trynitarza przez uroczyste ślubowanie i błogosławieństwo przyjęło 27 kolejnych osób z różnych wspólnot. W niedzielny poranek - tradycyjnie już - wielkie atelier i świadectwa uczestników. I przy wszystkim mnóstwo śpiewu pełnego radości i mocy.

Rekolekcje to jakby czas przeniesienia się w inny świat, oderwania od codziennego pośpiechu i zgiełku, od kłamstwa i chamstwa wylewającego się z każdego ekranu i głośnika, przejście do świata, w którym panuje życzliwość, ciepły uśmiech i dobre słowo, gdzie nie ma podstępu, obłudy i fałszu. Rekolekcje to czas i miejsce, gdzie człowiek czuje się dobrze i bezpiecznie, to jakby przedsionek nieba. A cóż dopiero będzie tam, gdzie ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka pojąć nie zdoła, co Pan przygotował tym, którzy Go miłują?

W niedzielę po Trzech Królach spotkała nas miła niespodzianka - oto na Mszy świętej o godz. 11:00 zagościł w naszym kościele zespół "Czerwieniacy", który śpiewem kolęd ubogacił liturgii niedzielnej Eucharystii. Członkowie zespołu przystrojeni w kolorowe stroje regionalne w akompaniamencie organów i dwóch akordeonów wykonali szereg znanych i mniej znanych kolęd. A na koniec zamiast jednej zaśpiewali nawet dwie. Wielki dzięki za to miłe urozmaicenie, piękny śpiew i żywą obecność w życiu parafii.

Święto Trzech Króli (gr. Epifania) to inaczej Objawienie Pańskie. Wcielony Bóg objawił się poganom w osobach Mędrców ze wschodu. Tradycja chrześcijańska widzi w nich pierwociny narodów pogańskich. Za nimi w bramy Kościoła Chrystusowego wchodzą coraz to nowe ludy. W ten sposób spełnia się proroctwo Izajasza, które czytamy dziś w lekcji mszalnej. Dary Mędrców mają znaczenie symboliczne. Oznaczają godność królewską Chrystusa (złoto), wypływającą z połączenia się natury ludzkiej (mirra) z Boską (kadzidło). Dlatego wyobrażają one samego Zbawiciela. W kościołach święci się tego dnia kredę przeznaczoną do oznaczenia drzwi domów inicjałami trzech Mędrców i datą roku.

W rym roku w uroczystość Trzech Króli dzieci i młodzież ze Szkoły Podstawowej im. Józefa Piłsudskiego w Czerwonem po Mszy św. o godz. 11:00 przedstawiły tradycyjne jasełka. Było w nich zwiastowanie, droga do Betlejem i poszukiwanie kwatery przez Maryję i Józefa, i stajenka, i pasterze i oczywiście trzej królowie przybyli, pokłon oddali i dary swe złożyli. Młodzi aktorzy za swoje występy otrzymali gromkie brawa i słodkie łakocie. Wyrazy uznania za zaangażowanie a paniom opiekunkom za przygotowanie tak wdzięcznego przedstawienia. Bóg zapłać!

W ostatni dzień roku kalendarzowego zebraliśmy się w naszej świątyni parafialnej by wspólnie razem wspominać tych, którzy w ostatnim czasie odeszli do wieczności, by rozważać jak wszystko przemija i oddać cześć Bogu, który jest jedynym Panem czasu. W nabożeństwie dziękczynno-przebłagalnym dziękowaliśmy za otrzymane łaski, przepraszaliśmy za nasze niewierności i polecaliśmy się pod opiekę Bożemu Miłosierdziu. W Panu też pokładamy nadzieję na wszystko, co przyniesie nam nowy 2023 rok.

U kresu tego roku odszedł do domu Ojca papież-senior Benedykt XVI - człowiek wielkiej wiary i wielkiego umysłu, wybitny teolog i wizjoner a jednocześnie człowiek bardzo skromny i otwarty, przyjaciel Jana Pawła II. Niech Pan przyjmie go do radości nieba.

Po adwentowym oczekiwaniu uroczystą mszą pasterską wkroczyliśmy w Uroczystość Narodzenia Pańskiego. Tradycyjnie już pasterki były dwie: ta pierwsza o 22:00 dla mniej wytrwałych (których okazuje się zdecydowana większość) i ta druga o 24:00 dla tradycjonalistów. W podniosłej i radosnej atmosferze świętowaliśmy pamiątkę przyjścia na świat Bożego Dzieciątka. Śpiew kolęd, wspólna modlitwa, wypełniony (choć już nie tak jak dawniej) kościół - to wszystko stworzyło niepowtarzalną atmosferę tej jedynej nocy, kiedy dla świata zajaśniała nadzieja Zbawienia.

Aby jednak nie być tylko biernymi uczestnikami zapragnijmy, by Boże Narodzenie było Bożym Narodzeniem! Zapragnijmy, by odzyskało swoją głębię! A przede wszystkim zapragnijmy, by ten, który narodził się w Betlejem "narodził się" także w wielu ludzkich sercach - w naszych sercach!

Ostatni tydzień przed świętami Bożego Narodzenia to czas spotkań wigilijnych i łamani się opłatkiem - czy to w zakładach pracy, urzędach, szkołach, czy we wspólnotach parafialnych i grupach modlitewnych. Bo zwyczaj, bo tradycja, bo święta, bo wreszcie potrzeba serca, by w czasie tych najbardziej jednoczących ludzi świąt być przez chwilę razem, w nieosiągalnej kiedy indziej intymności i bez obciążeń codziennych problemów, by przełamać się opłatkiem, by wbrew i na przekór wszystkiemu co dzieli, serdecznie się uściskać i wyrazić mniej lub bardziej szczere życzenia. Jest to również czas pojednań, odnowienia dobrych relacji i wnoszenia się ponad codzienną małostkowość, ale też często głębokich i pięknych przeżyć duchowych. Jest to czas zwiększonej życzliwości, która przecież leży w istocie chrześcijaństwa. Bo Dzieciątko Jezus niesie pokój ludziom dobrej woli. I właśnie w okresie tych niezwykłych świąt drzemiące w każdym człowieku pokłady dobra przebijają się na powierzchnię naszego funkcjonowania w świecie. Szkoda tylko, że po świętach często znowu zapadają się w głębinach ludzkiej małości.

Jak co roku począwszy od trzeciej niedzieli Adwentu - tzw. niedzieli radości - rozpoczęły się w naszym kościele rekolekcje adwentowe. Codzienne spotkania ze Słowem Bożym przygotowywały nas na oczyszczenie naszych serc i sumień w sakramencie pojednania, by w stanie łaski uświęcającej oczekiwać zbliżających się świąt Narodzenia Pańskiego. Nauki rekolekcyjne e tym roku głosi (po raz pierwszy w naszej parafii) ks. Gabriel Jastrzębski - proboszcz sąsiedniej parafii Łosewo.

Kolejny raz rozpoczynamy nowy rok liturgiczny i kościelny. „Adwent”, łacińskie „Adventus” - przyjście naszego Pana i Zbawiciela, którego nieustannie oczekujemy, wypatrujemy i na to spotkanie się przygotowujemy. Liturgia adwentowa wzywa nas do czuwania, abyśmy nie zmarnowali naszego życia. Adwent jest także czasem przygotowania na pamiątkę pierwszego przyjścia Jezusa Chrystusa na ziemię, tj. na Uroczystość Bożego Narodzenia. W czasie Adwentu szczególnie towarzyszy nam Najświętsza Maryja Panna, Patronka adwentowego czuwania. Adwentowe oczekiwanie, to czas radosnego oczekiwania, gdyż przychodzi nasz Zbawiciel i nasz Pan, pełen miłosierdzia i przebaczającej miłości.

Szczególnym wyrazem tego oczekiwania są wotywne Msze święte ku czci Najświętszej Maryi Panny tzw. roraty odprawiane o brzasku dnia, na które podążamy jeszcze w mroku nocy z zapaloną lampą w ręku.

Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata to ostatnia niedziela roku liturgicznego a jednocześnie główny odpust tytułu parafii i kościoła. Na uroczystą sumę przybyło kilku kapłanów z okolicznych parafii na czele z ks. dziekanem Stanisławem Uradzińskim. Słowo Boże przez cały dzień głosił ks. dr Marcin Wasielewski - wykładowca WSD w Łomży. Kaznodzieja mocno podkreślał wyjątkowy wymiar Chrystusowego królowania, jego boski charakter i pełną miłości treść, szczególnie w kontekście współczesnych trendów ucieczki od religii ku uciechom życia. Po Mszy świętej przed wystawionym Najświętszym Sakramentem odmówiliśmy litanię do Chrystusa Króla Wszechświata i poszliśmy jak zwykle w uroczystej (może mniej niż zwykle) procesji wokół kościoła. Na zakończenie odśpiewaliśmy hymn Ciebie Boga wysławiamy.

Króluj nam Chryste zawsze i wszędzie!

Po parafiach naszej diecezji, na terenie których znajdują się szpitale, peregrynują relikwie błogosławionej Hanny Chrzanowskiej - polskiej pielęgniarki, którą niedawno wyniósł na ołtarze papież Franciszek. Przed uroczystą Mszą świętą z wystawionymi relikwiami odmówiono najpierw litanię do błogosławionej Hanny. Na tej Eucharystii obecne były pielęgniarki w swoich charakterystycznych czepkach. Do nich też należała cała obsługa celebry, a więc czytania, psalm i dar ołtarza w postaci białych kwiatów. Oprawę muzyczną poprowadzili p.p. Hanna i Janusz Odachowscy.

Warto dodać, że wkrótce parafia nasza będzie posiadać własne relikwie bł. Hanny Chrzanowskiej, które znajdą swoje stałe miejsce w kaplicy szpitalnej. Sam szpital ufunduje tzw. relikwiarium, czyli stała szkatułę do przechowywania relikwii, a parafia natomiast zakupi relikwiarz.

Gloriosa Trinita (Chwalebna Trójca) - to Katolicki Ruch Ewangelizacyjny poświęcony Trójcy Świętej, który stawia sobie za cel przewartościowanie wiary ludzi wierzących od wiary z tradycji i przyzwyczajenia do wiary z potrzeby serca. Kolneńska wspólnota Gloriosa Trinita, która działa przy naszej parafii, świętowała właśnie 10-lecie swojego istnienia. Przez całą niedzielę 13 listopada wyeksponowane były symbole ruchu: krzyż trynitarny oraz ikona Trójcy Świętej wykonana przez Rublowa. Na każdej Mszy świętej mogliśmy też wysłuchać krótkiej informacji na temat ruchu. Uroczysta Msza jubileuszowa sprawowana była wieczorem w rycie wspólnotowym i z muzyczną oprawą w wykonaniu Gloriosy. Warto nadmienić, że śpiew i charakterystyczne charyzmatyczne pieśni stanowią bardzo ważny element pobożności wspólnoty, której fundamentem są Eucharystia, adoracja Najświętszego Sakramentu i tzw. atelier, czyli modlitwa w małych grupach w domach prywatnych pod kierunkiem osób przygotowanych i pobłogosławionych.

Wspólnota Gloriosa Trinita zaprasza w każdy wtorek na godz. 18:00 na Mszę św. i adorację. Życzymy naszej wspólnocie owocnego trwania, spokojnego rozwoju i duchowego bogactwa na kolejne 10 lat.

Kościół katolicki wspomina tego dnia wszystkich wiernych zmarłych. Dzień Zaduszny to czas szczególnej modlitwy do Boga, by zmarli mieli udział w Chrystusowym zwycięstwie nad śmiercią. Według nauki Kościoła – dotyczy to zwłaszcza tych, którzy po śmierci potrzebują oczyszczenia w miłości, czyli czyśćca, który jest „przedsionkiem nieba”. W Zaduszki wspominamy zmarłych potrzebujących jeszcze oczyszczenia, które mogą uzyskać przez modlitwę wiernych i Kościoła.

W tym dniu wspólne modlitwy w intencji zmarłych prowadziliśmy najpierw na starym a następnie na nowym cmentarzu, gdzie w tradycyjnej procesji odmawiano koronkę do Bożego Miłosierdzia. Potem zaś obydwaj proboszczowie przy ołtarzu polowym wspólnie odprawili Mszę świętą w intencji zmarłych spoczywających na kolneńskich cmentarzach. Słowo Boże wygłosił ks. Tadeusz Kaczyński - proboszcz naszej parafii. Wspólne modlitwy na obu cmentarzach przebiegły przy wyjątkowo ciepłej i pięknej pogodzie. Bogu dzięki!

Wszystkich świętych - znanych i anonimowych, dawnych i współczesnych Kościół uroczyście wspomina 1 listopada. Uroczystość Wszystkich Świętych nie jest - jak podają niektóre media - "Świętem Zmarłych". W dniu Wszystkich Świętych Kościół raduje się z wielkiej rzeszy świętych, o których pamięć wśród ludzi nieraz zaginęła. Uroczystość Wszystkich Świętych - jak każde święto w Kościele - ma charakter bardzo radosny. Kościół wspomina wszystkich wiernych zmarłych, którzy już osiągnęli zbawienie i przebywają w niebie. Widzi w nich swoich orędowników u Boga i przykłady do naśladowania.

W tym dniu wszyscy wspólnie uczestniczyliśmy w procesji z poświęceniem grobów po nowym cmentarzu. Tam też - przy ołtarzu polowym, przy sprzyjającej ciepłej pogodzie odprawiona została Msza święta za zmarłych. Eucharystię celebrowali proboszczowie obu kolneńskich parafii: ks. Tadeusz Kaczyński i ks. dziekan Stanisław Uradziński. Porywające kazanie o świętości wygłosił ks. Sławomir Sokołowski.

W tym roku nie było różańca na starym cmentarzu i wspólnego przejścia ulicami miasta na nowy cmentarz, co zawsze stanowiło wielką manifestację naszej wiary. Wiadomo - remont ronda na trasie przemarszu. Miejmy ufność, że ta dobra tradycja powróci w następnych latach.

W przedostatni weekend października w domu rekolekcyjnym przy WSD w Łomży odbyły się rekolekcje wspólnot Ruchu Ewangelizacyjnego Gloriosa Trinita połączone z formacją liderów. W piątek po katechezie wprowadzającej ks. Mateusza Gąsowskiego sprawowana była Eucharystia i jak zwykle dzień zakończyła wieczorna adoracja. W sobotę do obiadu królowała Ewangelia według św. Marka, o której dwuczęściową konferencję wygłosił ks. Zbigniew Skuza - jak zwykle z wielkim znawstwem, werwą i zaangażowaniem. Po obiedzie koronka, Eucharystia, różaniec i wieczorem konferencja Magdy Jakackiej na temat posłuszeństwa - jednego z 5 filarów charyzmatu Gloriosy. I oczywiście do późna w nocy adoracja, w czasie której była modlitwa wstawiennicza nad poszczególnymi wspólnotami i błogosławieństwo kolejnej liderki atelier wspólnoty z Giżycka. Niedziela, ostatni dzień, to czas świadectw, czyli dzielenia się bogactwem przeżyć i przemyśleń doświadczonych w czasie tych rekolekcji. Zwieńczeniem tego dnia i całego spotkania była modlitwa przy ołtarzu papieskim i Eucharystia w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego.

Do końca roku formacyjnego planowane są jeszcze 3 podobne spotkania, bo przecież zostały jeszcze 3 Ewangelie.

W naszym nowym budynku parafialnym pozornie nic się nie dzieje. Jednak w ciągu ostatnich kilku miesięcy przybył ważny element. Oto krok po kroku położono wewnątrz i na zewnątrz instalację elektryczną. Okablowano więc wszystkie pomieszczenia, umieszczono puszki i skrzynki rozdzielcze. Pozostałe elementy instalacji pojawią się po otynkowaniu ścian, które przykryje to, co położono teraz.

W ostatnią sobotę września w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łomży odbyła się kongregacja ruchu ewangelizacyjnego Gloriosa Trinità. Miejsce to ma wymiar symbolu - tutaj 18 lat temu rodziła się Gloriosa, jest to więc kolebka ruchu. Kongregacja to wielkie święto, w którym uczestniczą członkowie wspólnot z całego świata - w tym roku były delegacje z Litwy i Włoch oraz oczywiście delegacje wszystkich wspólnot krajowych.

Po kilku latach pandemicznej przerwy i związanych z tym ograniczeń i trudności mogła wreszcie wybuchnąć radość wspólnego świętowania. Ta radość wylała się już na samym początku na etapie zawiązania wspólnoty. Na tę część przybył także pasterz diecezji biskup Janusz Stepnowski, który pobłogosławił całemu przedsięwzięciu.

Pierwszym i kluczowym elementem była uroczysta adoracja Najświętszego Sakramentu, którą z wielką werwą i charyzmą poprowadził ks. Andrzej Święciński - założyciel ruchu. W katechezie programowej ks. Andrzej przedstawił program rozeznany przez grupę założycieli (Alleanza): przebaczenie i miłosierdzie, które dadzą nowy początek. Ewangelizacja powinna przebiegać przez kolejne stopnie, którym patronują osoby Trójcy Świętej: Bóg Ojciec - formacja ludzka, Syn Boży - uświęcenia, Duch Święty - konsekracja do pełni świętości.

Bezpośrednio po adoracji nastąpiła wspólnotowa Eucharystia. W homilii ks. Jacek Czaplicki - krajowy sekretarz ruchu - wskazał na potrzebę służby i kolejne etapy zaangażowania w: członek atelier, trynitarz, konsekrowany. Nie brakło również odniesień do ważnych momentów z historii Gloriosy i elementów osobistego świadectwa.

W przerwie obiadowej była możliwość i okazja spotkać dawno nie widzianych przyjaciół, wymienić się nowościami a przynajmniej serdecznie uściskać. W tak szczególnym miejscu nie mogło zabraknąć koronki do Bożego Miłosierdzia, którą poprowadził ks. prałat Jerzy Abramowicz wieloletni kustosz tego sanktuarium. Po koronce zaś miała miejsce prezentacja wspólnot krajowych. Najpierw przedstawiła się liczna delegacja z Litwy, głównie z archidiecezji kowieńskiej. Szczególnie piękna i chwytająca ze serce była stara pieśń Maryjna, którą zaprezentowali Litwini. Włosi natomiast dzielili się świadectwami, jak zaangażowanie we wspólnocie zmienia i porządkuje często pogmatwane ludzkie życie. Oni również zaśpiewali piękną pieśń Maryjną o znanej nam melodii. Polską gałąź ruchu zaprezentowali konsekrowani a etap ten zakończył wspólny entuzjazm gloriosowych pieśni.

Finał całego dnia świętowania był wieczór chwały, gzie pieśni wykonywane z ogromnym zaangażowaniem przeplatały się z modlitwą uwielbienia, której ton nadawał oczywiści niezmordowany ks. Andrzej. Nikt nie pozostał obojętny na płynące pod niebo treści, cały ogromny przecież kościół falował siłą połączonych rąk i głosów. Zewsząd wylewała się radość i uniesienie a w ostatnim słowie ks. Andrzej wzmocnił to wszystko swoim przekazem i natchnął do nowego entuzjazmu w życiu i działaniu naszych wspólnot.

Goście zagraniczni zostali jeszcze na kolację a my uduchowieni i szczęśliwi wróciliśmy do swoich domów.

Impresje filmowe: »Litwa«   »Italia«   »Gran Finale«

Zmiany, zmiany... Po dwóch latach posługi odszedł od nas ks. Mateusz Dembiński. Oczywiście natura nie znosi próżni, więc na jego miejsce skierowano do nas innego kapłana - jest to ks. Grzegorz Kierski, który przyszedł z parafii Ducha Świętego w Zambrowie. Co ciekawe, ks. Grzegorz był wyświęcany 12 lat temu razem z naszym rodakiem ks. Łukaszem Polkowskim. Potem przez 4 lata pracował w Ostrołęce i 8 lat właśnie w Zambrowie.

Na niedzielnej Mszy świętej ks. Kierski został oficjalnie powitany przez proboszcza i przedstawicieli parafian. Ks. Grzegorz już w pierwszych dniach dał się poznać jako osoba bardzo wyrazista i utalentowana. Życzymy nowemu wikariuszowi dobrej, owocnej i radosnej posługi w naszej parafii.

Po dwóch latach posługi kapłańskiej w naszej parafii decyzją biskupa ordynariusza ks. Mateusz Dembiński przechodzi za kilka dni do pracy w parafii Zbawiciela Świata w Ostrołęce. Z nieskrywanym żalem na niedzielnej Mszy św. pożegnaliśmy ks. Mateusza - najpierw ks. proboszcz a potem przedstawiciele poszczególnych grup, z którymi bezpośrednio ks. Mateusz pracował. Pożegnaliśmy i podziękowaliśmy za wielki wkład w życie duchowe naszej parafialnej rodziny.

Oto tekst wygłoszony w imieniu wspólnoty Gloriosa Trinita:

W tym roku idzie już 38. pielgrzymka naszej diecezji na Jasną Górę. Po latach pandemii znowu normalnie - nie wszyscy jednak z różnych względów mogą iść na pątniczy szlak. Ale wszyscy mogą zostać pielgrzymami duchowymi. Kolejny rok w naszej parafii zorganizowana została Grupa Biała św. Jana Pawła II. Codziennie w dni pielgrzymki spotykamy się o 20:30 na Eucharystii i na Apelu Jasnogórskim łącząc się duchowo z pątnikami i wspierając ich swoją modlitwą. Białe msze gromadzą dużą ilość wiernych. Przychodzą ludzie z autentycznej potrzeby i wszyscy bez wyjątku angażują się we wspólne nabożeństwo. Uroczystość kończy jak zawsze wspólny krąg i pieśń wieczorna. I oczywiście błogosławieństwo. Niezwykły klimat białych mszy daje okazję do pogłębionej refleksji i pięknych religijnych przeżyć.

Cichy zapada zmrok

38. Piesza Pielgrzymka Łomżyńska na Jasną Górę dotarła 13 sierpnia przed tron Maryi i złożyła u Jej stóp swoje i nasze intencje. Tego dnia jest wigilia wielkiego święta - Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Zatem w przeddzień tego święta po raz ostatni duchowi pielgrzymi spotkali się w świątyni, by wziąć udział w bezkrwawej ofierze Mszy św. i Apelu Jasnogórskim. Tym razem byli z nami pielgrzymi, którzy już wrócili z Częstochowy. To ich wspieraliśmy naszą modlitwą a oni podzielili się z nami swoim pielgrzymkowym doświadczeniem. Ostatni raz (w tym roku) wybrzmiała Bogurodzica i refren Apelu, ostatni raz krąg opasujący całą świątynię kołysał się w rytmie "Cichy zapada zmrok". Jakaś nutka melancholii zakradła się do niejednego serca, że te piękne dni i spotkania dobiegły końca. Ale przecież nic się nie kończy - Maryja jest ciągle z nami, a na ołtarzu codziennie sprawowana jest Eucharystia - nasz entuzjazm i żarliwość nie muszą i nie powinny osłabnąć. Wręcz odwrotnie - powinny trwać i umacniać się.

Zdjęcie grupowe w pełnej rozdzielczości (do pobrania i wydruku): >> Grupa <<

Dobranoc

W sierpniu cała Polska pielgrzymuje na Jasną Górę. To oczywiście tylko skrót myślowy, ale prawdą jest, że z przeróżnych zakątków naszej ojczyzny ciągną grupy pielgrzymkowe do stóp Jasnogórskiej Pani. Przez teren naszej parafii tradycyjnie już przechodzi Pielgrzymka Ełcka. Główny nurt utworzony m.in. przez grupy z Ełku, Olecka, Suwałk i Augustowa przechodzi przez Kolno i tych pielgrzymów gościliśmy przy naszym kościele darząc ich staropolską gościnnością, życzliwością i podziwem. W tym roku wszystkie grupy idą razem. Po nawiedzeniu świątyni i wspólnej modlitwie w ogrodzie za plebanią parafianie przygotowali dla pielgrzymów obfity poczęstunek. Dzięki Bogu idea wspierania pielgrzymujących rodaków jest ciągle żywa i chętnie pielęgnowana. Chociaż w ten sposób możemy włączyć się w ogólnonarodowe rekolekcje w drodze, jakimi jest każda pielgrzymka.

W sobotę 23 lipca pod przewodnictwem ks. proboszcza Tadeusza Kaczyńskiego wyruszyła z naszej parafii pielgrzymka autokarowa, której głównym celem był Kodeń - stara miejscowość nad Bugiem tuż przy białoruskiej granicy ze słynącym cudami obrazem Matki Boskiej, który został tu przywieziony z Rzymu w XVII wieku. Po drodze pielgrzymi nawiedzili w Zambrowie grób budowniczego naszego kościoła ks. Jana L. Grajewskiego. Na trasie pielgrzymki znalazł się także Pratulin - tutaj trzynastu unitów zostało zastrzelonych przez wojsko rosyjskie, gdy sprzeciwiali się czynnie przymusowemu wcieleniu do cerkwi prawosławnej. Pielgrzymi odwiedzili też Janów Podlaski, gdzie w miejscowej kolegiacie znajdują się groby znanych Polaków. Spoczywa tu m.in. Adam Naruszewicz polski jezuita, nadworny historyk i poeta, dramatopisarz i tłumacz, biskup smoleński w latach 1788-1790, biskup łucki w latach 1790-1796, sekretarz Rady Nieustającej w latach 1781-1786, pisarz wielki litewski w latach 1781-1788, senator. Na skromnym grobie polecił umieścić napis: Cor meum et caro mea requiescit in spe (Serce moje i ciało moje spoczywa w nadziei). Wisienką na torcie było nawiedzenie świętej dla prawosławia góry z krzyżami w Grabarce k. Siemiatycz.

Stara tradycja podaje, że święty Krzysztof, który był rzymskim żołnierzem, został ochrzczony przez pustelnika i za jego radą osiadł nad rzeką, służąc pomocą podróżnym. Poniósł śmierć za wiarę w czasie prześladowania za panowania cesarza Decjusza (ok. 250 r.). Jako swojego patrona czcili świętego Krzysztofa przewoźnicy, tragarze, flisacy i pielgrzymi. Współcześnie jest czczony jako patron kierowców, a jego wizerunek zdobi wiele pojazdów mechanicznych.

"Boże, Ty mocą swojego Słowa stworzyłeś wszechświat, dałeś człowiekowi władzę nad całym stworzeniem i moc doskonalenia świata według zamysłów Twojej woli. Spraw, aby te pojazdy, które są dziełami ludzkiej mądrości i pracy, dzięki Twojemu błogosławieństwu służyły dobru ludzi, ich pracy i wypoczynkowi. Za wstawiennictwem świętego Krzysztofa obdarz roztropnością wszystkich, którzy będą się posługiwać tymi pojazdami. Niech ostrożnie i bezpiecznie odbywają swoje podróże i troskliwie dbają o bezpieczeństwo innych ludzi. Gdy będą się udawać do pracy lub na odpoczynek, niech w drodze towarzyszy im zawsze Chrystus. Który z Tobą żyje i króluje na wieki wieków."

Zwyczaj święcenia pojazdów ukierunkowany jest nie na samochody, ale na ludzi, którzy z nich korzystają. Tu nie chodzi o parę kropel, żeby one spadły na poszczególne samochody. Tu chodzi o kierowcę; zawsze chodzi o człowieka. Poświęcenie samochodu powinno mobilizować kierowców, a nie zwalniać od odpowiedzialności za bezpieczną jazdę.

Po dwóch latach pandemicznej przerwy Ruch Ewangelizacyjny Gloriosa Trinita na początku wakacji po raz kolejny zorganizował tygodniowe letnie rekolekcje. Przygotowano kilka turnusów w różnych zakątkach kraju. W lipcowych rekolekcjach w Czarnej Górze na Podhalu wzięło udział ok. 70 osób z różnych wspólnot z całego kraju - Łomży, Wyszkowa, Kolna, Radzymina, Moniek, Czerwina, Troszyna i Goniądza a nawet małżeństwo z Ukrainy. Naszą wspólnotę reprezentowało 14 osób w wieku bardzo przeróżnym - od maluchów do emerytów. Program dnia obejmował kolejno godzinki, jutrznię, śniadanie, Eucharystię z homilią, czas wolny, obiad, różaniec, atelier (spotkania w grupach), kolację i adorację Najświętszego Sakramentu na zamknięcie dnia. Rekolekcje odbywały się na bazie filarów Gloriosy a katechezy tematyczne poświęcone były kolejno: służbie, komunii serc, posłuszeństwie, pokorze i cierpieniu. Oprócz stałych elementów programu w niektóre dni były urozmaicenia, jak np. poznawanie nowych osób, dzień wyjazdowy, kolacja przy ognisku, wspólne zabawy i inne. W rekolekcjach często uczestniczyły całe rodziny a ok. 1/3 grupy stanowiły dzieci. Od strony duszpasterskiej rekolekcje prowadził ks. Zbigniew Borawski z Wyszkowa, który przygotował program i treść z pomocą wspólnoty z Wyszkowa. Czas wolny można było wykorzystać na wypoczynek (do dyspozycji piękne tereny wokół - Podhale, Pieniny i Tatry). Pogoda była wprawdzie zmienna - najpierw chłody i deszcz a nawet obfity grad, potem słonecznie i ciepło (lecz nie upalnie), ale stan ducha był niezmiennie pogodny i radosny.

Rekolekcje to wspaniały czas oderwania się od codzienności, czas niezwykłych doznań, spotkań i przeżyć a także "ładowania akumulatorów" wiary na kolejny rok formacyjny. Bogu niech będą dzięki za wszelkie łaski i duchowe owoce tego pięknego i świętego czasu.

W ostatnią niedzielę czerwca w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łomży miało miejsce niecodzienne wydarzenie. Oto po 24 latach posługi proboszcza w tej parafii i 44 latach kapłaństwa przeszedł na emeryturę ks. prałat Jerzy Abramowicz. To w tej parafii dzięki postawie i odwadze ks. Jerzego zaistniał po raz pierwszy w Łomży i w ogóle w Polsce ruch Gloriosa Trinita. Do dzisiaj jest to centralne miejsce tego ruchu, który rozprzestrzenił się na inne diecezje a nawet na sąsiednie kraje.

Mszy świętej pożegnalnej przewodniczył Biskup Łomżyński Janusz Stepnowski. Uczestniczyli w niej liczni parafianie oraz członkowie ruchu Gloriosa Trinita z wielu wspólnot. W przemówieniach pożegnalnych i życzeniach wybrzmiewały zwykle takie cechy ks. Jerzego jak życzliwość, otwartość i zaangażowanie. Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łomży pozostanie centrum ruchu GT zwłaszcza, że następnym proboszczem będzie ks. Jacek Czaplicki - krajowy sekretarz ruchu.

Tradycyjnie już w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa w łomżyńskiej katedrze spotkały się wspólnoty intronizacyjne z całej diecezji, by w atmosferze jedności dziękować za owoce modlitwy w parafiach i dynamiczny rozwój nowych wspólnot. Uroczystej celebrze przy udziale wielu kapłanów opiekunów wspólnot parafialnych przewodniczył biskup Tadeusz Bronakowski. Pierwszym elementem spotkania była adoracja Najświętszego Sakramentu prowadzona przez jedną ze wspólnot, po której została odmówiona litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Następnie wszyscy wzięli udział w liturgii Mszy świętej, której przewodniczył i homilię wygłosił biskup Tadeusz. Po zakończonej liturgii i zrobieniu wspólnego zdjęcia wraz z biskupem i kapłanami miała miejsce agapa w refektarzu Wyższego Seminarium Duchownego.

Króluj nam Chryste!

Zdjęcie grupowe w pełnej rozdzielczości: Grupa

Przez cały tydzień po uroczystości Bożego Ciała w czasie wieczornego nabożeństwa śpiewaliśmy nieszpory eucharystyczne oraz uczestniczyliśmy w procesji z Najświętszym Sakramentem. Zakończenie oktawy tzw. "Ostatni nieszpór" obchodziliśmy zgodnie z tradycją szczególnie licznie i uroczyście. Po procesji nastąpiło błogosławieństwo oraz poświęcenie pierwocin ziół i kwiatów, które przynosimy do kościoła w formie wianków. Poświęcone wianki przechowywane są w domach przez cały rok. Na zakończenie uroczystości nastąpiło specjalne błogosławieństwo licznie zgromadzonych dzieci przez nałożenie rąk.

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej, po łacinie "Corpus Christi" lub "Corpus Domini" zaliczana jest do świąt dogmatycznych, tj. ukazujących Prawdy Wiary. Boże Ciało nie jest znane ani prawosławnym, ani protestantom.

Pewien czeski ksiądz Piotr z Pragi nie wierzył w realną obecność Zbawiciela w konsekrowanej Hostii. Postanowił więc w 1263 r. odbyć pielgrzymkę do Rzymu, aby umocnić swoją wiarę przy grobie św. Piotra. Zatrzymał się w miejscowości Bolsena (środkowe Włochy). Podczas odprawienia Najświętszej Ofiary w miejscowym kościółku św. Krystyny zaraz po wypowiedzeniu słów Konsekracji krople krwi zaczęły spływać z Hostii na ręce kapłana i na rozłożony korporał ołtarza. Ogarnięty strachem Piotr z Pragi chciał początkowo ukryć ten fakt, ale potem przerwał Mszę Świętą i udał się pośpiesznie do pobliskiego Orvieto, gdzie zatrzymał się sam papież Urban IV. Ojciec Święty wysłuchał relacji strwożonego księdza i zarządził zbadanie całej sprawy, w wyniku czego jeszcze w tym samym roku Hostia i zakrwawiony korporał zostały uroczyście przewiezione z Bolseny do Orvieto, gdzie spoczęły w tamtejszej katedrze i gdzie do dziś są przechowywane.

11 sierpnia 1264 r. tenże sam papież Urban IV ustanowił - na pamiątkę Mszy Bolseńskiej - Święto Bożego Ciała dla całego Kościoła katolickiego, a w 1311 r. papież Klemens V przeznaczył na obchodzenie tego święta czwartek po Niedzieli Trójcy Przenajświętszej. Pierwsza procesja eucharystyczna odbyła się natomiast 19 czerwca 1264 r, a poprowadził ją uliczkami Orvieto sam Urban IV w towarzystwie licznie zgromadzonych kardynałów i prałatów oraz tłumów wiernych adorujących nie tylko konsekrowaną Hostię, lecz także korporał z plamami Krwi Chrystusowej.

"W święto Bożego Ciała odnawia się szczególna obecność Chrystusa na ulicach, placach i drogach. Przemawia On do nas zgromadzonych już nie żywym słowem Ewangelii, jak ongiś, ale jakże bardzo wymownym milczeniem eucharystycznym. W tym milczeniu białej Hostii niesionej w monstrancji są wszystkie Jego słowa, jest całe Jego życie oddane na ofiarę Ojcu za każdego z nas. Starajmy się tak uczestniczyć w kulcie publicznym Bożego Ciała, aby tajemnica Chrystusa jeszcze głębiej przeniknęła całe nasze życie."      Św. Jan Paweł II

W tym roku znowu jak zawsze - Bogu niech będą dzięki! A teraz przed nami Oktawa i przedłużenie tej radości manifestacji wiary wobec całego świata.

Powszechnym zwyczajem, praktykowanym od wieków w naszych parafiach, jest obrzęd błogosławieństwa pól. Zwykle sprawuje się go w okresie najbujniejszego wzrostu roślin, zbóż. Obrzęd błogosławieństwa pól jest wyrazem wiary w Bożą Opatrzność, w szczególne partnerstwo, jakie istnieje pomiędzy Dawcą życia a człowiekiem. Przypomina o Bożym prymacie w świecie, pierwszeństwie wartości ducha wobec materii, o zależności od Stwórcy. Według myśli chrześcijańskiej praca na roli to zaszczyt, służba, znak podjęcia ścisłej współpracy z Bogiem. Bóg daje wzrost roślinom, pozwala wzrastać plonom nie dlatego, że nam się to należy, ale dlatego, że nas kocha, wydał się za nas na krzyżu, troszczy się o zwyczajną ludzką codzienność.

Ponieważ do naszej parafii przynależą dwie wioski - Czerwone i Rupin - corocznie w okresie wczesnego lata społeczności wiejskie zapraszają kapłana, by na wspólnej modlitwie pobłogosławił ich rolniczemu trudowi i odprawił Eucharystię w intencji ich samych oraz dobrych plonów danego roku.

W uroczystość Zesłania Ducha Świętego ks. Hubert Gromadzki - neoprezbiter, który dopiero co otrzymał święcenia kapłańskie - celebrował swą pierwszą uroczystą Mszę świętą w swojej świątyni parafialnej tzw. prymicję. W asyście kleryków, licznych ministrantów i przybyłych kapłanów ks. prymicjant sprawował Najświętszą Ofiarę, na koniec której udzielił wszystkim zebranym - najpierw duchownym a potem świeckim - specjalnego błogosławieństwa prymicyjnego przez nałożenie rąk o randze błogosławieństwa papieskiego. Do uczestnictwa we Mszy świętej prymicyjnej jest przypisana również możliwość uzyskania odpustu zupełnego. Życzymy ks. Hubertowi w życiu i w kapłańskiej posłudze obfitości Bożego błogosławieństwa i wszelkich potrzebnych łask.

To piękny zwyczaj, że dzieci, które przystąpiły do Pierwszej Komunii Świętej, po upływie roku znowu przychodzą wspólnie do swojej świątyni parafialnej, by uroczyście świętować rocznicę tego ważnego w życiu religijnym wydarzenia. Tak też było i tym razem, a dodatkowo miało miejsce w niezwykle ważną dla całego Kościoła uroczystość Zesłania Ducha Świętego. W pięknie celebrowanej Mszy świętej dzieci odnowiły swoje przyrzeczenia chrzcielne i przystąpiły do sakramentu Eucharystii. Dla całej parafii to znak i zachęta do ciągłego podtrzymywania swojej obecności w życiu religijnym i korzystania z dobrodziejstwa sakramentów świętych.

W ostatnich dniach maja kapłani naszej diecezji wspominają rocznice swoich święceń. Ks. Mateusz Dembiński swoją drugą rocznicę święceń razem ze swoimi kolegami kursowymi świętował w Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Małym Płocku, gdzie posługuje jego rówieśnik ks. Robert Kulas. Na wieczorną Mszę świętą przybyli liczni parafianie - w szczególności grupy modlitewne, którymi opiekuje się ks. Robert - ale również delegacja naszej wspólnoty Gloriosa Trinita, którą opiekuje się ks. Mateusz. Bo przecież tam gdzie pasterz, tam i owce jego. Po Eucharystii i nabożeństwie majowym kapłanom złożono gorące życzenia i oczywiście zrobiono pamiątkowe fotografie.

W następny dzień po swoich święceniach w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego neoprezbiter ks. Szymon Rydel odprawił w naszej świątyni parafialnej swoją pierwszą samodzielną czyli prymicyjną Mszę świętą. W tej uroczystej Eucharystii oprócz parafian uczestniczyła licznie przybyła rodzina, przyjaciele ks. prymicjanta, kapłani, klerycy i ministranci. Byli też goście szczególni - podopieczni wraz ze swoimi opiekunami z Drabiny Jakubowej i duszpasterzem wspólnoty ks. Łukaszem Mikołajczykiem. Drabina Jakubowa to wspólnota i duszpasterstwo osób niepełnosprawnych prowadzone przez ośrodki księży orionistów (założyciel św. Luigi Orione) przy udziale świeckich wolontariuszy. Ks. Szymon od lat jest zaprzyjaźniony z Drabiną i systematycznie jako wolontariusz bierze udział w turnusach dla niepełnosprawnych. Na zakończenie wszyscy otrzymali specjalne prymicyjne błogosławieństwo przez nałożenie rak, do którego przypisane są papieskie przywileje.

Tradycją też jest świętowanie dnia prymicji na przyjęciu dla rodziny i zaproszonych gości. To swoiste kapłańskie wesele. Przy muzyce i pieśniach - także religijnych - ks. prymicjant w gronie przyjaciół przeżywa radość rozpoczęcia swojej kapłańskiej drogi i posługi. Szczególnym i niespodziewanym gościem był ks. biskup Janusz Stepnowski, który dzień wcześniej udzielił święceń w katedrze łomżyńskiej.

W ostatnią sobotę maja w łomżyńskiej katedrze siedmiu diakonów otrzymało święcenia prezbiteratu z rąk biskupa Janusza Stepnowskiego. W czasie pontyfikalnej Mszy świętej - kandydaci do święceń prezbiteratu - odpowiadali na pytania biskupa i wyrazili gotowość do przyjęcia obowiązków wynikających ze święceń oraz złożyli przyrzeczenia czci i posłuszeństwa miejscowemu biskupowi i jego następcom. Kolejną częścią obrzędu święceń była Litania do Wszystkich Świętych. Kandydaci do kapłaństwa, na znak największego uniżenia przed Bogiem przyjęli postawę prostracji, czyli leżenia krzyżem. W najważniejszym momencie przez nałożenie rąk i modlitwę konsekracyjną biskup Janusz Stepnowski wyświęcił siedmiu nowych kapłanów. Na nowo wyświęconych kapłanów nałożyli ręce wszyscy kapłani zgromadzeni w katedrze.

Po udzieleniu święceń neoprezbiterzy nałożyli szaty kapłańskie. Następnie biskup Janusz namaścił dłonie neoprezbiterów olejem Krzyżma świętego i wręczył im patenę z chlebem i kielich z winem - symbole Eucharystycznej Ofiary, która będą odtąd mogli sprawować oraz przekazał im znak pokoju. Nowi kapłani wspólnie z biskupami i wszystkimi kapłanami koncelebrowali pierwszą Mszę świętą. Po zakończeniu biskup Janusz Stepnowski wręczył dekrety kierujące neoprezbiterów do parafii, w których będą posługiwać.

Święcenia przyjęli: Dk. CIECIERSKI Łukasz Radziłów, Dk. GOGOL Rafał Łomża par. NMP Częstochowskiej, Dk. GROMADZKI Hubert Kolno par. Chrystusa Króla Wszechświata, Dk. KURPIEWSKI Damian Łęg Starościński, Dk. PIEKARSKI Krystian Kolno par. Św. Anny, Dk. RYDEL Szymon Kolno par. Chrystusa Króla Wszechświata, Dk. TURKOWSKI Bartosz Dąbrówka Kościelna.

W tym roku absolutnie wyjątkowo święcenia otrzymało aż trzech kapłanów z Kolna, w tym dwóch z naszej parafii. Co ciekawe, wszyscy trzej uczyli się w liceum w tej samej klasie.

Otoczmy naszych nowych kapłanów serdeczną troską i gorącą modlitwą, by nie zabrakło im wytrwałości na trudnej drodze posługi i powołania.

Tym razem w maju, w samym środku okresu komunijnego, młodzież ostatnich klas szkół podstawowych przystąpiła do sakramentu bierzmowania, którego udzielił JE ks. biskup ordynariusz Janusz Stepnowski. Liczna grupa ponad 50 osób uzyskała umocnienie w wierze poprzez otwarcie się na dary Ducha Świętego. W podniosłej uroczystości uczestniczyły całe rodziny i liczna rzesza parafian oraz gości. Przygotowanie młodzieży do sakramentu bierzmowania prowadził ks. Sławomir Sokołowski przy wsparciu pań katechetek i animatorów. Wspierajmy tę młodzież modlitwą i na wszelkie inne sposoby, by ich życie toczyło się drogą wiary zgodnie z przyjętym sakramentem chrześcijańskiej dojrzałości.

Zdjęcia grupowe: Dziewczęta      Dziewczęta 1      Dziewczęta 2      Chłopcy      Chłopcy 1      Chłopcy 2

Wszyscy znamy życie toczące się w parafii. Ludzie przychodzą, modlą się, pomagają, podejmują trud współodpowiedzialności za dobra Kościoła, czasem narzekają. Są członkami Rad Parafialnych, różnych grup modlitewnych. W ten rytm codziennego życia co pięć lat wpisuje się jedno słowo: wizytacja. Do parafii przyjeżdża biskup. Głosi Słowo Boże, spotyka się z wiernymi, ale też zapoznaje się z kondycją finansową parafii, ze stanem świątyni i wszystkich parafialnych dóbr. Wizytacji kanonicznej podlegają wszystkie dziedziny życia religijnego, moralnego, apostolskiego i administracyjno-gospodarczego. Podczas wizytacji, ksiądz biskup poznaje charakterystykę parafii, życie religijne parafii, interesuje go przebieg katechizacji, oraz zapoznaje się z innymi formami duszpasterstwa występującymi w parafii.

W niedzielę 15 maja właśnie z wizytacją kanoniczną przybył do nas biskup Janusz Stepnowski ordynariusz Diecezji Łomżyńskiej. Dostojny gość został powitany na progu świątyni, poświęcił wejście do kościoła i symbolicznie przekazano mu klucze do obiektów parafialnych. Ks. biskup w czasie Mszy świętych głosił Słowo Boże a poza nabożeństwami zapoznawał się ze sprawami parafii.

W rocznicę rozpoczęcia objawień w Fatimie a także w rocznicę zamachu na Jana Pawła II po wieczornej Mszy świetej przeszliśmy do Ogrodu Maryjnego przed figurę Matki Boskiej Fatimskiej. Tutaj w piękny majowy wieczór odmówiliśmy różaniec dopełniając go Litanią Loretańską, bo przecież maj. Na zakończenie odśpiewaliśmy "O Pani ufność nasza" i przyjęliśmy błogosławieństwo. W różańcu fatimskim wzięli udział prawie wszyscy obecni na wieczornym nabożeństwie. I nic dziwnego - przecież Maryja to nasza najlepsza Matka i Polski Królowa.

Przez cały tydzień pierwsza grupa dzieci pierwszokomunijnych ze Szkoły Podstawowej Nr 2 w Kolnie i z Rupina w swych uroczystych białych strojach przychodziła na wieczorne nabożeństwo by uczestniczyć we Mszy świętej i nabożeństwie majowym. Obecność dzieci i zwiększona frekwencja dodawały piękna i głębi codziennym nabożeństwom. Niech przeżycia tego tygodnia będą i dla nas dorosłych impulsem do większej gorliwości w wierze.

W 231 rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 Maja obchody miejskie tego święta narodowego, które łączy się z uroczystością Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, rozpoczęły się w naszym kościele podniosłą Mszą świętą z udziałem władz, pocztów sztandarowych oraz delegacji organizacji społecznych, związkowych, i licznie przybyłych mieszkańców Kolna. Uroczystość uświetniła miejska orkiestra dęta pod batutą p. Pawła Podeszwika. A razem z orkiestrą mażoretki zgrabne i wystrojone. Po nabożeństwie przy dobrej pogodzie w asyście orkiestry zgromadzeni przeszli ulicami miasta w tradycyjnej manifestacji. Jej stałymi punktami są dąb wolności, pomnik Marszałka Piłsudskiego i mogiły poległych żołnierzy na starym cmentarzu, gdzie mają miejsce przemówienia oraz składane są wieńce i kwiaty. W tym roku po dwóch latach pandemii świętowaliśmy szczególnie radośnie. Po części oficjalnej wszyscy chętni mogli wziąć udział w koncercie "Solidarni z Ukrainą".

W wieku 83 lat zmarła matka ks. Wojciecha Stefaniaka naszego pierwszego proboszcza. Pogrzeb odbył się w ostatni piątek 29 maja w Augustowie. Msza pogrzebowa pod przewodnictwem biskupa Janusza Stepnowskiego sprawowana była w kościele św. Jana Ewangelisty. Po nabożeństwie uczestnicy udali się na cmentarz gdzie ciało spoczęło w rodzinnym grobie. W uroczystości pogrzebowej wzięło udział liczne duchowieństwo, rodzina oraz delegacje z Łap, gdzie obecnie ks. Wojciech posługuje, i z Kolna. Naszą parafię reprezentowało kilkadziesiąt osób z okazałym wieńcem. Urząd Miasta i p. burmistrza, który udostępnił autokar na przejazd, reprezentował Sekretarz Miasta p. Mirosław Bajorek.

Po niezwykle obfitych w wydarzenia i przeżycia religijne dniach Świętego Triduum Paschalnego doczekaliśmy wielkanocnego poranka. To najpiękniejszy poranek w całym roku nie tylko liturgicznym. Z radosnym śpiewem Alleluja wyszliśmy z Najświętszym Sakramentem poza mury świątyni by głosić całemu światu radosną wieść o Zmartwychwstaniu.

Zmartwychwstanie Chrystusa jest najbardziej przełomowym wydarzeniem w ludzkich dziejach. To wydarzenie przyniosło wszystkim nową nadzieję: od tej pory mieć nadzieję nie znaczy czekać na coś, co ma się dopiero wydarzyć. Znaczy być pewnym, że to się już dokonało, ponieważ "Pan zmartwychwstał i króluje żywy"!

Cieszcie się i radujcie zastępy aniołów w niebie, raduj się ziemio cała,
albowiem Jezus Chrystus - Pan nasz zmartwychwstał!

Wigilia Paschalna jest centralnym momentem Triduum Paschalnego. Jej obchody rozpoczynają się w noc poprzedzającą Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego. Jej radosna liturgia należy już do obchodów dnia zmartwychwstania.

Liturgia Światła:  Liturgia rozpoczyna się od poświęcenia ognia i paschału. Następnie zapalony paschał wnosi się do ciemnego kościoła. Ksiądz niosący świecę trzykrotnie wznosi okrzyk Światło Chrystusa!, wierni zaś odpowiadają Bogu niech będą dzięki. W kościele zapala się światło. Zostaje wtedy odśpiewane Orędzie Paschalne (Exsultet).

Liturgia Słowa:  Przed epistołą śpiewa się uroczyste Gloria, podczas którego rozbrzmiewają dzwony milczące od Wielkiego Czwartku, następnie odmawiana jest Kolekta. Po Ewangelii zwykle ma miejsce krótka homilia.

Liturgia Chrzcielna:  W jej trakcie następuje odśpiewanie litanii do Wszystkich Świętych, potem błogosławieństwo wody oraz odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych.

Liturgia Eucharystyczna:  W jej trakcie wierni przyjmują konsekrowany chleb (Ciało Chrystusa). Nie różni się ona od liturgii eucharystycznej podczas każdej mszy świętej. Na zakończenie kapłan odśpiewuje zazwyczaj uroczyste błogosławieństwo, po którym następuje rozesłanie wiernych.

Panie Jezu! Po raz kolejny w moim życiu kroczyłem śladami najdoskonalszej drogi życia, jakiej przykład mi dałeś. Nie była ona łatwa. Podobnie jest z moim życiem. Tyle cierpienia. Tyle smutku, łez i rozpaczy. Ale zniosę to dla Ciebie i z Twoją pomocą ponieważ Ty ciągle jesteś ze mną. Nawet jeżeli teraz jest mi ciężko, to wiem, że z Twoją pomocą pokonam wszystko. I tak jak Ty, w dniu Zmartwychwstania zwyciężyłeś, tak i ja będę się kiedyś razem z Tobą radował. Pragnę tego z całego serca i proszę Cię o to w zanoszonej do Ciebie w moim sercu modlitwie.

Jezu, niech moja droga życia, która jest często drogą krzyżową, niech mnie nie zniechęca, niech nie gasi Bożej nadziei, niech nie prowadzi do rozpaczy, bowiem Ty sam jaśniejesz na końcu tej drogi. Stoisz i czekasz na człowieka, czekasz z uśmiechem szczęścia, z sercem wypełnionym miłością i z otwartymi ramionami, jaśniejącymi blaskiem mocy i siły zmartwychwstania.

Wiedz, Boży człowieku, że Pan cię nieustannie szuka i pragnie zaszczycić cię nowym spotkaniem.

Wielki Piątek poświęcony jest przeżyciom związanym z męką i śmiercią Chrystusa. Współczesne nabożeństwo Wielkiego Piątku sprawowane jest po południu. Tego dnia nie sprawuje się Mszy świętej. Po podejściu do ołtarza kapłan w czerwonych szatach pada na twarz i modli się w milczeniu. Po chwili rozpoczyna się liturgia słowa. Wierni wysłuchują obszernego opisu męki z Ewangelii według św. Jana. Tym razem mogliśmy ją usłyszeć w wersji śpiewanej. Na zakończenie odmawiana jest dawna, uroczysta modlitwa powszechna, obejmująca wszystkie stany Kościoła i cały świat.

Kolejną częścią wielkopiątkowego nabożeństwa jest adoracja krzyża. Do świątyni wnosi się przykryty krzyż z wizerunkiem umęczonego Chrystusa. Przy wtórze antyfony kapłan odsłania najpierw wierzchołek, później prawe ramię i ostatecznie cały krzyż. Księża, a następnie wszyscy wierni podchodzą do krzyża, aby przez przyklęknięcie i symboliczny pocałunek wyrazić osobiste przyjęcie odkupienia. Całości towarzyszy śpiew tradycyjnych pieśni. Po zakończeniu adoracji i obrzędach komunii Najświętszy Sakrament w procesji przenosi się do tzw. grobu. Przeniesienie Eucharystii przypomina zdjęcie z krzyża i pogrzeb Chrystusa. Ostatnia modlitwa przy grobie wskazuje jednak nadzieję: „Chryste, nasze Zmartwychwstanie i Życie, podźwignij nas z grobu grzechów”.

W sobotę 8 lutego odbyło się w naszej parafii pierwsze Diecezjalne Spotkanie Kolędników Misyjnych. W wielu parafiach naszej diecezji działają koła przyjaciół misji. Również w wielu szkołach działają misyjne koła młodzieżowe. W okresie Bożego Narodzenia wiele z tych kół podjęło akcję kolędowania, by w ten sposób zbierać środki z przeznaczeniem na misje. Dla przykładu kolędnicy ze Szkoły Podstawowej w Czerwonem zebrali ponad 4 tys. zł. W tym roku pomoc płynie do Amazonii ze względu na rozliczne problemy i jeszcze większe potrzeby działań misyjnych na tym obszarze.

Spotkanie rozpoczęła wspólna Eucharystia, której przewodniczył ks. Adam Krawczyk - dyrektor Papieskich Dzieł Misyjnych Diecezji Łomżyńskiej. Następnie wszyscy zebrali się w sali parafialnej gdzie nastąpiło oficjalne powitanie. Współczesne problemy Amazonii w kontekście prowadzenia misji omówił i zaprezentował kleryk Szymon. Do ciekawych momentów należało odśpiewanie pieśni o Boże błogosławieństwo w jednym z języków afrykańskich przez kolędników z Czerwonego oraz migawki filmowe z folkloru afrykańskiego o podłożu religijnym. Nie zabrakło oczywiście poczęstunku, serdecznych rozmów, wymiany uprzejmości i kontaktów. Wszystkich zebranych łączyły wspólnie śpiewane pieśni, tańce a na koniec także film animowany.

Dziękujemy wszystkim, którzy włączyli się w przygotowanie i przeprowadzenie tego pożytecznego spotkania.

W kościołach parafialnych odprawia się w Wielki Czwartek tylko jedną mszę świętą przez cały dzień. Jest to wieczorna msza Wieczerzy Pańskiej - pamiątka ostatniej wieczerzy, jaką Jezus spożył wraz ze swymi uczniami w przeddzień Jego męki i śmierci. Tego wieczoru biorąc do rąk chleb i wino przemienił je w swoje ciało i swoją krew, czyniąc z nich pokarm i napój dla swoich wyznawców. Ustanawiając w ten sposób sakrament Eucharystii, polecił apostołom, by w przyszłości czynili to na Jego pamiątkę.

Dzień ten jest świętem stanowym wszystkich kapłanów. Z tej okazji naszym drogim księżom życzymy obfitości darów Ducha Świętego oraz gorliwości i wytrwałości w swojej posłudze. Ogarniajmy ich nie tylko w ten dzień szczerą modlitwą, by mimo swych niedoskonałości byli dla nas dobrymi przewodnikami po drogach i bezdrożach naszej wiary.

W tym roku - po dwóch latach pandemii - Święte Triduum Paschalne odbywa się w miarę normalnie. Ufajmy jednak, że że wyszliśmy z tego lepsi, bo chyba otoczeni dobrobytem w pogoni za wygodą i przyjemnością zanadto zapatrzyliśmy się w siebie samych. A tymczasem w centrum naszego widzenia powinien być ON - Pan nasz Jezus Chrystus i Jego ewangeliczne przesłanie miłości.

Ostatnia niedziela przed świętami to Niedziela Męki Pańskiej zwana popularnie Niedzielą Palmową na pamiątkę tryumfalnego wjazdu Pana Jezusa do Jerozolimy. Rozentuzjazmowany tłum wołał: Hosanna, hosanna! Ale wystarczyło kilka dni, by to radosne Hosanna zmieniło się w złowrogie Ukrzyżuj go! Czytany dzisiaj ewangeliczny opis Męki Pańskiej ma nam przypomnieć zbawcze dzieło Jezusa. Warto się przy tym zastanowić, czy w pełni rozumiemy istotę krzyża, sens cierpienia i szansę odkupienia. Czy my przypadkiem nie powtarzamy starożytnego schematu: w chwilach uniesień wołamy Chwała! Hosanna! by zaraz swoją pychą i grzechami stanąć w tłumie wołającym Na krzyż z nim! Niezależnie od naszej woli, wiary i zachowań Chrystus zmartwychwstał. Na ile jednak z tego zbawiennego faktu skorzystamy, zależy już tylko wyłącznie od nas.

Ekstremalna Droga Krzyżowa.

Ekstremalna, bo trzeba pokonać trasę minimum 40 km w nocy. Samotnie lub w skupieniu. Bez rozmów i pikników. Musi boleć, byś opuścił swoją strefę komfortu i powiedział Bogu: jestem tutaj nie dlatego, że masz coś dla mnie zrobić, jestem, bo chcę się z Tobą spotkać.

Po raz pierwszy w naszej parafii! Dzięki staraniom ks. Mateusza i kilku zaangażowanych osób przygotowana została trasa, dopełniono wszelkich formalności, dokonano niezbędnych zabezpieczeń i ... ruszyliśmy. Na zdjęciu przed startem jest 40 osób. Potem już była tylko droga, modlitwa, stacje, ciemność, zimno, wiatr i śnieg - i jedno i drugie często w oczy. Najpierw niosła nas modlitwa a potem trzeba było nieść modlitwę. Na końcu brakło już sił, by się modlić - czuło się tylko nogi, zmęczenie i ból. Ale tak właśnie miało być.

Bogu niech będą dzięki za tę piękną inicjatywę i wszelkie jej owoce.

Panorama uczestników

Od IV niedzieli Wielkiego Postu (letare - niedziela radości) przeżywaliśmy w naszej parafii doroczne rekolekcje wielkopostne. Nabożeństwom rekolekcyjnym przewodniczył i Słowo Boże głosił ks. dr Robert Bączek - rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Łomży. Rekolekcjonista nie używał wielkich słów, nie podnosił głosu, nie wpadał w ekstazę, ale swoją autentycznością, ciepłem i spokojem celnie trafiał do serc słuchaczy. Poszczególne grupy parafian licznie uczestniczyły w nabożeństwach przystępując do sakramentu pokuty i jednocząc się z Panem. Starajmy się pamiętać, że istotą rekolekcji jest uniżenie duszy przed Bogiem, wsłuchanie się w jego głos, a także refleksja nad swoim życiem. Ważne jest tak naprawdę nie to, co się słyszy od rekolekcjonisty, ale to, co się słyszy od Pana Boga i co zapada w serce człowieka.

Rekolekcje minęły, a nam pozostało zastanowić się nad wszystkim, o czym mówił ks. Robert i wprowadzić w życie te rzeczy, które najbardziej nam utkwiły w pamięci. Żeby przemieniać siebie, bo to pierwszy krok do tego, żeby zmienić świat. Na lepsze!

Droga Krzyżowa stanowi jedną z bardziej znanych praktyk pobożnych, cieszących się wielką popularnością. Niezwykłe znaczenie tego nabożeństwa płynie stąd, że rozpamiętuje się w nim ostatni i najboleśniejszy etap życia Chrystusa, związany z Jego męką i śmiercią na krzyżu. W nabożeństwie tym chodzi przede wszystkim o zrozumienie wymowy owej bolesnej drogi, którą przemierzył Chrystus aby światu przynieść zbawienie. Poszczególne wydarzenia rozwijają się i osiągają szczyt dramatycznego napięcia w śmierci Chrystusa, która w świetle chrześcijańskiej nadziei przekonuje nas, że pomiędzy ofiarą krzyża a historią ludzkości istnieje najgłębsza relacja zbawcza.

Droga Krzyżowa powstała z pragnienia postępowania śladami Chrystusa. Jest ona medytacją i duchową pielgrzymką po śladach Zbawiciela. Przez rozważanie dramatu pasyjnego przygotowujemy się do bardziej owocnego wniknięcia w sens tajemnicy, która dokonuje się na ołtarzu. Rozważanie męki naszego Pana jest owocną praktyką religijną i jest ważnym elementem w procesie wielkopostnego nawrócenia.

Mamy obraz św. Rity! Duży i piękny.

Obraz jest darem serca osoby wdzięcznej za łaski otrzymane za pośrednictwem świętej Rity. Namalowała go malarka z Wrocławia p. Anita Kałuża-Sitnik a wystarał się o wszystko ks. Sławomir. W tym miesiącu modliliśmy się po raz pierwszy wpatrzeni w jego piękno. Obraz znajdzie godne miejsce w naszej świątyni a uroczyście poświęci go ks. biskup przy okazji bierzmowania młodzieży już niedługo. Na pamiątkę tego historycznego momentu wszyscy obecni na comiesięcznym nabożeństwie do św. Rity stanęli wokół obrazu do pamiątkowej fotografii. Bogu niech będą dzięki!

Nasz nowy budynek jest już całkowicie przykryty a ponadto w ostatnim okresie zostały wstawione okna. W ten sposób bryła budynku jest zamknięta od zewnątrz a wewnątrz przybywa ścianek działowych. Zaciągnięte zobowiązania na te - nie tanie przecież - roboty będziemy powoli z Bożym błogosławieństwem spłacać.

Nawróćcie się do mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament. Rozdzierajcie jednak wasze serca, a nie szaty! Nawróćcie się do Pana Boga waszego! On bowiem jest łaskawy, miłosierny, nieskory do gniewu i wielki w łaskawości, a lituje się na widok niedoli.

Zmiłuj się, Panie, bo jesteśmy grzeszni.

Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej,
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy
i oczyść mnie z grzechu mojego.

Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste
i odnów we mnie moc ducha.
Nie odrzucaj mnie od swego oblicza
i nie odbieraj mi świętego ducha swego.

Powoli, po kawałku i z przerwami - bo przecież ciągle padało, wiało i znowu padało - ale systematycznie dach naszego nowego budynku pokrywał się blachą. Bogu dzięki ostatnie wichury nie poczyniły przy tym żadnej szkody. I oto już prawie cała powierzchnia jest pod blachą. A przecież dach to podstawowe zabezpieczenie całego budynku. Dodatkowo, czego nie widać z zewnątrz, w środku postawiono prawie wszystkie ścianki działowe i przestrzeń nabrała kształtu konkretnych pomieszczeń. Kolejny ważny element na najbliższą przyszłość to wstawienie okien, które uzupełnią i zabezpieczą budynek od zewnątrz. Wspomagajmy to dzieło naszym hojnym wsparciem.

Wspólnota Dzieła Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa spotyka się w każdy czwartek na godzinnej adoracji Najświętszego Sakramentu - taki jest bowiem podstawowy element charyzmatu ruchu intronizacyjnego. Ponadto w ostatnie czwartki miesiąca - już po wieczornej Mszy świętej - wspólnota odbywa spotkania formacyjne, na których omawiane są wszelkie sprawy i tematy z życia wspólnoty. Ponieważ w ostatni czwartek lutego przypadał akurat tłusty czwartek, więc spotkanie odbyło się rzecz jasna przy pączkach. W obecności ks. proboszcza najpierw była modlitwa o pokój na Ukrainie, a potem sprawy merytoryczne. A pączki nie były ku temu żadną przeszkodą, a jedynie słodkim urozmaiceniem.

W ostatni weekend stycznia w Domu Rekolekcyjnym przy Wyższym Seminarium Duchownym im. Papieża Jana Pawła II w Łomży odbyły się Rekolekcje Ewangelizacyjne z formacją Liderów Ruchu Gloriosa Trinita. Rekolekcje prowadził ks. Jacek Czaplicki Sekretarz Generalny Ruchu Gloriosa Trinita w Polsce wraz z opiekunami liderów Magdą i Tomkiem Jakackimi. W spotkaniu wzięło udział ok. 130 osób, w tym także członków atelier. Całe wydarzenie rozpoczęło się Eucharystią w przepięknej kaplicy seminaryjnej oraz wieczorną adoracją Najświętszego Sakramentu. W sobotę po jutrzni i śniadaniu głównym punktem była konferencja biblijna ks. dr Skuzy "Rodowód Jezusa Chrystusa według Ewangelii św. Mateusza jako klucz do zrozumienia i przyjęcia mojej historii". Po obiedzie i koronce do Miłosierdzia Bożego liderzy dzielili się doświadczeniem w pracy ze swoimi atelier, natomiast pozostali uczestnicy odmówili Różaniec i uczyli się rozważania Sława Bożego metodą Lectio Divina. Po kolacji zaś radosna Eucharystia i oczywiście wieczorna pełna śpiewu adoracja, która jest stałą tradycją każdego dnia wszelkich rekolekcji wspólnotowych. W ostatni dzień, czyli w niedzielę, najpierw jutrznia a po śniadaniu wielkie atelier wspólnotowe, w czasie którego uczestnicy dzielili się świadectwami a ks. Jacek podsumował całe wydarzenie zapowiadając jednocześnie następne tego typu spotkania. Finałem bogatego programu była oczywiście niedzielna Eucharystia, w czasie której nastąpiło błogosławieństwo kilku nowych liderów, przed którymi stoi zadanie uformowania swoich nowych atelier. W imieniu wszystkich uczestników złożono też gorące podziękowania na ręce organizatorów tj. ks. Jacka Czaplickiego oraz Magdy i Tomka Jakackich. Po obiedzie pełni głębokich przeżyć i z nowym entuzjazmem rozjechali się do domów by w swoich parafiach kontynuować to Boże dzieło, jakim jest ruch Gloriosa Trinita.

Ustalonym od lat zwyczajem na początku nowego roku organizowane są rekolekcje dla członków Wspólnot Dzieła Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa w naszej diecezji. Tym razem odbyły się w domu rekolekcyjnym przy WSD w Łomży i trwały od piątku do niedzieli 16 stycznia. Wzięło w nich udział ok. 60 osób w tym 5 osób z naszej wspólnoty i nawet kilka osób z Torunia. W bogatym programie rekolekcji znalazło się miejsce na codzienną Eucharystię, adorację Najświętszego Sakramentu (również nocną), wszystkie części różańca oraz szereg konferencji tematycznych i sprawy wspólnotowe. Posiłki przy wspólnym stole dodatkowo jednoczyły uczestników a sobotnia uroczysta kolacja o charakterze świątecznym połączona była ze śpiewem kolęd. Rekolekcjom od strony duszpasterskiej przewodniczył i większość konferencji wygłosił o. Waldemar Sojka redemptorysta.

Kolędowanie - Impresja filmowa

W dniu 12 stycznia po ciężkiej chorobie odszedł do wieczności pochodzący z Kolna i znany nam doskonale ks. Janusz Kubrak, który w poprzednich latach już jako emeryt posługiwał również w naszej parafii.

Janusz Kubrak urodził się 6 czerwca 1947 r. w Kolnie. W 1972 r. został wyświęcony przez bp. Mikołaja Sasinowskiego. W latach 1966-68 był w jednostce wojskowej dla kleryków w Bartoszycach razem z ks. Jerzym Popiełuszko. Po studiach w Wyższym Seminarium Duchownym w Łomży studiował filozofię w ATK Warszawa i psychologię w Rzymie. Był wikariuszem w Szczuczynie, Jedwabnem, parafiach łomżyńskich, Suwałkach i Łapach. W 1989 r. został proboszczem w Radulach, a później przez 4 lata był referentem do spraw charytatywnych dekanatu Kobylin. Jako proboszcz pracował w parafii p.w. Wniebowzięcia Pańskiego w Osowcu od 1997 do 2004. W latach 2004-2015 był proboszczem parafii św. Jana Chrzciciela w Grabowie. Od początku swoją aktywnością i zaangażowaniem związał się z działalnością NSZZ "Solidarność". Od maja 2007 r. pełnił funkcję duszpasterza samorządowców i parlamentarzystów Diecezji Łomżyńskiej.

Ks. Janusz spoczął na kolneńskim cmentarzu obok swojego brata kapłana - zmarłego przedwcześnie ks. Tadeusza Kubraka. Niech spoczywa w pokoju.

W naszej parafii od kilku lat istnieje Koło Misyjne założone przez ks. Adama Krawczyka, które swoją modlitwą, ofiarami i działalnością charytatywną wspiera wspiera katolicką diecezję Yokadouma w Kamerunie. Warto dodać, że diecezja ta została utworzona za sprawą działalności polskiego biskupa misyjnego + Eugeniusza Jureczko, który był jej pierwszym ordynariuszem. Z tej diecezji pochodzi też zaprzyjaźniony z nami i znany wszystkim doskonale ks. Karol Tanke pełniący tam funkcję proboszcza i wykładowcy miejscowego seminarium duchownego. Kościół katolicki w Kamerunie intensywnie się rozwija niosąc miejscowej ludności nie tylko płomień wiary, ale również kaganek oświaty i pomoc zdrowotną. Istotną przeszkodą jest niewyobrażalne dla nas ubóstwo i prymitywne warunki życia. Za sprawą wsparcia misyjnego buduje się nie tylko kościoły i kaplice, ale też szkoły, ujęcia wody i szpital.

Korzystając z obecności ks. Karola członkowie koła na świątecznym spotkaniu przekazali na cele misyjne zebrane ofiary i owoce sprzedaży dekoracji i gadżetów bożonarodzeniowych prowadzonej w ostatnich tygodniach. Ks. Karol wyraził niezmierną wdzięczność za nieustanne wsparcie modlitewne i materialne oraz przedstawił relację z podejmowanych dzieł w swojej parafii i diecezji. Warto też pamiętać, że z ofiar misyjnych kształcone są dzieci (szkoły płatne) i ubodzy klerycy seminarium duchownego.

Podobnie jak w roku ubiegłym nie był organizowany w naszym mieście Orszak Trzech Króli, ale mędrcy ze wschodu o nas nie zapomnieli. Przybyli ochoczo na Mszę świętą dla dzieci i może dlatego byli w takim odmłodzonym wcieleniu. Dzielnie wzięli udział w całym nabożeństwie, dary Panu w stajence złożyli, pokłon oddali i na pytania ks. Mateusza chętnie odpowiadali. A na koniec słodkościami wszystkie nasze pociechy uczęstowali.

Spotkanie świąteczne wszystkich członków naszej wspólnoty Gloriosa Trinita z różnych powodów nieco przesunęło się w czasie, ale było nie mniej radosne i owocne. Oto w pierwszy poniedziałek nowego roku po przygotowaniu dekoracji i zastawieniu stołu stanęliśmy ramię przy ramieniu, by pod przewodnictwem naszego opiekuna ks. Mateusza wspólnie się pomodlić. Po wysłuchaniu Łukaszowej Ewangelii o narodzeniu Pana Jezusa łamiąc się opłatkiem złożyliśmy sobie życzenia. Ks. Mateusz udał się jeszcze na dokończenie kolędy, wszyscy zaś pozostali z gromadką naszych dzieciaków zajęli się dobrodziejstwem świątecznego stołu. Po zaspokojeniu pierwszego apetytu nadszedł czas radosnego przy stole kolędowania - przy wtórze gitary wyśpiewaliśmy zestaw najbardziej znanych pięknych polskich kolęd. A potem niespodziewanie do sali wkroczył św. Mikołaj i z wielkiego worka uraczył wszystkich drobnymi prezentami. Nie obeszło się oczywiście bez obowiązku a to zaśpiewania piosenki, a to powiedzenia wierszyka lub dowcipu. Kiedy pożegnaliśmy hojnego gościa i wszyscy obejrzeli swoje podarki wrócił z kolędy ks. Mateusz, na którego też czekał prezent. Potem już w spokoju przez długi czas oddawaliśmy się radosnym rozmowom skubiąc jeszcze co nieco ze stołu.

Chwała na wysokości Bogu a na ziemi pokój ludziom dobrej woli!

Przemija postać tego świata. Za nami kolejny rok. W ostatni dzień starego roku pochłaniają ludzi przygotowania do balów i zabaw. Jednak wielu z nas znalazło czas, by przyjść do świątyni i we wspólnocie wiernych razem z kapłanami uczestniczyć w Eucharystii. Było to nabożeństwo żałobne za wszystkich zmarłych w mijającym roku z naszej parafii. Lampki pamięci na krzyżu to symbol naszej łączności z tymi zmarłymi. Jednocześnie było to nabożeństwo dziękczynno-przebłagalne. Dziękowaliśmy Bogu za wszelkie dobro jakim nas obdarzył, przepraszaliśmy za nasze słabości, grzechy i zaniedbania jakich nam przecież nie brakowało, prosiliśmy też Pana o łaski na nowy czas, który się przed nami otwiera.

Święta Bożego Narodzenia przypominają nam, że Bóg jest z nami. Dokonał On tego przez przyjście na świat w ludzkiej postaci Jezusa Chrystusa. Boże Narodzenie to czas szczególnych łask, które pomagają nam zapomnieć o problemach tak bardzo nas nurtujących i wczytać się w sens Bożego Słowa, które przemienia nasze żydzie, pobudza do działania, a nawet ocala od tego, co dla nas jest wielkim niebezpieczeństwem. Prostota i pokora tych świąt polega na przyjęciu objawionej prawdy: Bóg tak bardzo ukochał człowieka, że nie oszczędził nawet swojego Jednorodzonego Syna.

"Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany" - ta radosna nowina rozbrzmiewała w naszej świątyni, która zgromadziła liczną rzeszę wiernych i zainaugurowała okres Narodzenia Pańskiego. Modliliśmy się wspólnie do Bożego Dzieciątka o błogosławieństwo dla świata, ojczyzny i dla nas samych.

Idą święta. Nastał więc czas spotkań opłatkowych i wigilii w szkołach, urzędach, instytucjach, organizacjach i grupach modlitewnych. Spotkał się więc na łamaniu opłatkiem ks. proboszcz z księżmi wikariuszami oraz p. organistką i p. kościelnym przy wigilijnym stole. W tym duchu również spotkała się nasza Wspólnota Dzieła Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, by wspólnie ze swoim opiekunem ks. Sławomirem oraz ks. proboszczem połamać się opłatkiem i przeżywać radość zbliżających się świąt Bożego Narodzenia. I choć nie wszyscy mogli wziąć w tym udział - bo ci już wyjechali, a innemu coś ważnego wypadło - to wigilijny nastrój i świąteczny duch w niczym nie był mniejszy ani uboższy.

Zima się zjawiła - smaku narobiła,
krótko wytrzymała - migiem odleciała.

Tradycyjnie już w III niedzielę Adwentu, która nazywana jest niedzielą radości (Gaudete), rozpoczęły się w naszej parafii rekolekcje adwentowe. Przez trzy dni spotykaliśmy się w należytym skupieniu na naukach rekolekcyjnych, by dobrze przygotować się do zbliżających się świąt Bożego Narodzenia. Wielu wiernych wykorzystało ten czas i zwiększoną obecność kapłanów posługujących w konfesjonałach, by już teraz wyspowiadać się i czystym sercem oczekiwać upragnionych świąt. W tym roku rekolekcje prowadził ks. Roman Zaręba proboszcz z Lemana. Mocnym akcentem na zakończenie rekolekcji było przypadające akurat w ostatni dzień comiesięczne nabożeństwo ku czci św. Michała Archanioła prowadzone jak zawsze przez ks. Sławomira.

6 grudnia we wspomnienie św. biskupa Mikołaja jest tradycja obdarowywania się drobnymi prezentami. Tak i u nas - wprawdzie w przeddzień, bo w niedzielę 5 grudnia - zagościł na Mszy świętej dla dzieci postawny przybysz ubrany w czerwony biskupi strój z pastorałem i koszem pełnym łakoci. Po krótkiej wymianie zdań i upewnieniu się, że wszystkie dzieci dobrze się sprawują i zasługują na nagrodę, przy pomocy ministrantów święty Mikołaj obczęstował najmłodszych słodyczami i zapewnił o swojej życzliwej pamięci dla wszystkich ludzi dobrej woli. Dzieci ochoczo garnęły ię do niespodziewanego przybysza a uciesze i radości nie było końca. Święty Mikołaju - zapraszamy za rok!

W pierwszą sobotę adwentu w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łomży spotkali się trynitarze z wielu wspólnot ruchu Gloriosa Trinita, by przeżyć swój adwentowy dzień skupienia. To modlitewne spotkanie zaczęło się adoracją Najświętszego Sakramentu, którą - jak i wszystkie pozostałe części - poprowadził ks. prałat Jerzy Abramowicz. Rozbudzeni duchowo przeszliśmy do auli JP2 gdzie po radosnym śpiewie uwielbienia wysłuchaliśmy katechezy ks. prałata o modlitwie wstawienniczej, która była motywem przewodnim całego spotkania. W czasie przerwy obiadowej oprócz oczywiści posiłku i słodkiego przy kawie deseru był przede wszystkim czas na wspólne spotkania, rozmowy w gronie rzadko teraz spotykanych przyjaciół, wymianę informacji, uprzejmości i pozdrowienia. Po przerwie była możliwość praktykowania w małych grupach modlitwy wstawienniczej - praktyczne warsztaty omówionej wcześniej teorii. W czasie tych modlitw wielu z nas doznało autentycznego wzruszenia i wewnętrznej radości, której źródłem jest miłość wzajemna i troska o siebie nawzajem wzbogacona natchnieniami Ducha Świętego. Na zamknięcie spotkania wzięliśmy udział w Eucharystii z Koronką do Bożego Miłosierdzia. Po Mszy świętej i krótkiej adoracji pobłogosławieni Najświętszym Sakramentem zostaliśmy rozesłani do swoich wspólnot i parafii.

Szczegóły i galeria zdjęć na stronie >>Ministranci<<